Lang geleden studeerden we samen (Spaans en Frans) en daarna is zij op enig moment begonnen met een cursus Spaans voor beginners. Ik vond dat zo inspirerend dat ik dat halverwege de jaren negentig ook ben gaan doen. Twee 'klassen' had ik. En ik gaf les in de Poorterij in Zaltbommel. Zet zo'n groep volwassenen in een klas of in een bus en ze worden weer kinderen. Bij een uitstapje met de bus moet je vooral goed tellen of er evenveel mensen IN de bus stappen als eruit kwamen toen je ze losliet; geloof mij (vaak meegemaakt): er is er altijd minstens eentje kwijt en die vind je na intensief speurwerk in een kroeg of slapend op de wc. Bij het uitstapje dat 'Spaanse les' heette had de een zijn huiswerk niet gemaakt, zat de ander voortdurend te proberen de hele tent op stelten te krijgen (met succes!) en zat een derde categorisch bij de buurman af te kijken, denkend dat ik dat allemaal niet zou zien. Wat hadden we het leuk! En ondertussen werd er natuurlijk ook echt wel serieus gewerkt. Toen de groep een beetje op leuk op weg was begonnen we aan een heus boek: Lola Lago. En aan het eind van elk seizoen gingen we eten in een Spaans restaurant. Waar we altijd voldoende lesmateriaal op tafel hadden staan. Na zo'n tweeënhalf jaar vond ik het tijd worden voor wat anders, maar ik word door sommige oud-'leerlingen' nog altijd Juf genoemd. Met een enorme guiño natuurlijk. Het wordt me nog weleens gevraagd: ga je nog een keer Spaans geven? En nu ik dit hoor gaat het ineens weer kriebelen. Zal ik weer ...? De onverschrokken Lola Lago (privédective) in mij wordt wakker. Ik herinner me ineens ook weer een van haar gevleugelde uitspraken: "No me llames nena". Don't call me baby ... Precies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten