Dubbelvioolconcert

Dat heb ik weleens. Dat ik op Facebook aan een paar regels begin die dan ineens een stukkie dreigen te worden. En dat ik dan onderweg denk: hoort dat niet meer thuis op mijn tussen-de-regels-door-blog (hier, dus)?

Zo was ik daar net, in verband met alle regen en ongezelligheid buiten - ik ben dit weer héél erg zat, al realiseer ik me dat de (over)last die we hier in Nederland hebben peanuts is in vergelijking met wat er op andere plekken gebeurt -, wat klassieke muziek aan het parkeren toen zich ineens een herinnering in het verhaal nestelde.

Ergens in de contreien van mijn studietijd kreeg ik van een vriendin een cd met vioolconcerten van Bach. Ik luisterde wel naar klassieke muziek, maar had nog geen clue van componisten, laat staan van de verschillende stromingen. Maar ik vond de muziek in één keer mooi en werd met name geraakt door het tweede deel uit dubbelvioolconcert BWV 1043. Muziek om even stil te staan.

Een paar jaar later zag ik in de bioscoop Children of a Lesser God. William Hurt (toen een soort katzwijmheld) als docent op een school voor doven en slechthorenden. Daar komt hij de doofstomme schoonmaakster Marlee Matlin tegen. Goed, liefde, gedoe, frustratie, uit elkaar, weer herenigd, lang en gelukkig, iedereen blij. In een van de scènes komt Matlin Hurts kamer binnen als hij aan het luisteren is naar dat bewuste stuk van Bach. En hij probeert uit te beelden wat hij hoort. Dus ja, Hurt (en dan ook nog zo leuk en begripvol en populair, weet je wel) én die muziek. Klaar. Punt. Uit. Katzwijmst.

William Hurt is inmiddels een zestiger. Ikzelf ben ook aan het gammelen en rammelen. Maar die muziek blijft. En staat nog steeds op dat ene lijstje dat ieder mens weleens hardop noemt. En dan vooral in de uitvoering van Herman Krebbers en Theo Olof. Omdat dat zo'n mooie eeuwigheidswaarde heeft (het tweede deel begint rond 4:25).