Er zijn van die periodes dat ik te veel leed lees. Heeft ongetwijfeld ook te maken met de vatbaarheid van het moment, de ene keer ben ik wat meer bestand dan de andere. Deze dagen in het nieuws:
* In de buurt van de plek waar vlucht MH17 neerstortte zijn granaten ingeslagen.
* Gaza (en de voortdurende schendingen van welk bestand dan ook).
* Het antwoord van sommige Nederlanders op het geweld in Gaza (en de 16 miljoen deskundigen die we hier hebben).
* De grootste uitbraak van het ebola-virus tot nu toe lijkt niet te stoppen.
* Water, water, water. Hier, daar, overal.
En, niet zozeer in het nieuws, maar vaker praktijk dan me lief is: onhoffelijkheid. Als je niet opschiet, verkeerd kijkt, of, ook, als je iemand van een grote organisatie aan de lijn hebt: onbeleefdheid; als je in de supermarkt rondloopt of op straat: gebrek aan omgevingsbewustzijn.
Natuurlijk, alles heeft zijn eigen gewicht. En daar waar het die onhoffelijkheid betreft is het natuurlijk niet altijd en overal zo. Gelukkig.
Maar ik verlang even heel erg verschrikkelijk naar lekker stom komkommernieuws. Een kanarie van 76. Een kat die vloeiend Engels spreekt. 17 zonnesteken op één dag in één gemeente. Een gevonden boskind met een onbekende taal. En de opmars van het woordje 'poepoe' in de noordelijke streken van Nederland.
Gewone onbenulligheid. En iemand die 'dank je wel' zegt (of 'asjeblieft' of 'ik vind je leuk' of 'ga jij maar voor' of ...). Daar kan ik nou zó van opknappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten