Liefdesliedjes (3)

Met het Grote Opruimen achter me komt er nu tijd voor het kleine geschuif. Frutsels die linea recta naar de vuilniszak gaan, fratsels die het voordeel van de twijfel krijgen, en frotsels die ik toch maar houd. Voor nu even.

En terwijl bestaande zaken zo hun plek krijgen, maakt het leven ook weer nieuwe aan. Die op enig moment op hun beurt weer door mijn handen zullen gaan. Tastbare. Zoals dingen van mijn ouders die nu bij mij wonen. Maar ook aanstaande herinneringen. Ik denk aan nieuwe muziekjes. Om maar wat te noemen. Niet meer op een bandje, maar ergens in mijn hoofd. Dat ruimt wat lastiger op, mocht dat ooit aan de orde zijn, maar wellicht is er tegen die tijd een bezem uitgevonden om gedachten aan te vegen ...

Hangen

Bij de Hema waar ik kom hangen aan de zijkanten van sommige rekken dingen waarvan je denkt: wat mag dáár de logica van wezen?

Dit weekend zag ik bij de bh's - let op - : kleine tubetjes secondelijm. Maar ook: van die velletjes met etiketten die je weleens op diepvriesdozen ziet. En zakjes met haakjes.

De påden öp ...

Van de week moest ik even bij het Zweedse woonwarenhuis zijn. Dat is een winkel waar ik uitsluitend gecodeerd naar binnen mag van mezelf, want ze hebben er altijd van die dingen die je ineens heel erg onmisbaar aankijken als je erlangs loopt. En je loopt erlangs (sowieso, vanwege dat analoge navigatiesysteem waar zij beroemd om zijn, maar daar kom ik zo op), want in de winkel weten ze precies wat voor zwakke zielen er rondlopen en op welke plekken de weerstand het dunst is en dáár zetten ze dan geniepig de bakken neer.

Maar deze week had ik daar allemaal geen zorgen over, want ik had heel erg veel haast, dus met de klok in mijn nek nam ik me voor efficiënt door de winkel te racen. Met een karretje. Want ze hebben daar karretjes. Daar begon de verwarring, want de meneer die bij de ingang stond zei: "In principe heeft u in de winkel geen karretje nodig". Dat leek mij bijzonder, want wie veel snuistert heeft al gauw geen zin meer om met zo'n grote gele tent te sjouwen.

Liefdesliedjes (2)

Kookboeken. Ook zo'n ding. Kookboeken en kooktijdschriften.

Vanmiddag legde ik ze allemaal in een paar grote stapels op de grond, ikzelf ertussen gevouwen, en sprak mezelf toe: 'De helft moet weg'. 'Dat kan dus niet', antwoordde ik. 'Want?' 'Nouhou ...'

• Oké, ik kijk nooit meer in dit boek, máár ik kreeg het van die-en-die, vanwege zus-en-zo.
• Dit zijn al zulke oude tijdschriften, die kan ik alleen daarom al niet weggooien.
• Belangrijk naslagwerk. Heb ik nodig voor mijn werk.
• Historisch document. Hoe moet ik anders duiden?
• Nee, en dit boek kan dus écht niet weg, want dat kreeg ik een keer van een vriendje.

Liefdesliedjes

Wat pak je het eerste als je terug wilt denken aan je schooltijd, een vakantie, een feestje? Juist, een fotoalbum.

Ik ben aan het opruimen. En dan komt een mens veel tegen. Want om te weten of iets opgeruimd mag worden, moet je het toch eerst door je handen laten gaan. En dat betekent weer dat je het in je hoofd ook moet coderen: wat is het, van wanneer is het en van welke gelegenheid is het, om aan de hand daarvan te bepalen of het weg mag of niet.

Zegel

Gisteren kreeg ik heel erg leuke post. Sowieso leuk, want het was een geboortekaartje (leuk 1) én een 'gedichtje' van mijn hand mocht die prachtige boodschap begeleiden (leuk 2), maar waar ik ook blij mee was: er zat een lakzegel op de achterkant van de envelop. Een lakzegel! Voorzichtig schoof ik er met de brievenopener onderdoor, zodat het zegel niet beschadigd werd. Dat is het ook hè, met zo'n zegel: je wilt het heel laten.

Vroeger had ik zo'n stempel. Ooit in een schrijfwinkel gekocht, geloof ik. Misschien heb ik het zelfs nog ergens liggen. Het was een houten houdertje waar je je eigen letter op kon schroeven. Het lakstaafje moest je als een kaars aansteken. Handgeschreven kaartje voor een crush - want zoiets was het meestal -, het hele zaakje in een envelop, de voorkant met een vulpen schrijven en dan maar manoeuvreren met vlam en lak en innig hopen dat het geen bloedbad werd.