Zegel

Gisteren kreeg ik heel erg leuke post. Sowieso leuk, want het was een geboortekaartje (leuk 1) én een 'gedichtje' van mijn hand mocht die prachtige boodschap begeleiden (leuk 2), maar waar ik ook blij mee was: er zat een lakzegel op de achterkant van de envelop. Een lakzegel! Voorzichtig schoof ik er met de brievenopener onderdoor, zodat het zegel niet beschadigd werd. Dat is het ook hè, met zo'n zegel: je wilt het heel laten.

Vroeger had ik zo'n stempel. Ooit in een schrijfwinkel gekocht, geloof ik. Misschien heb ik het zelfs nog ergens liggen. Het was een houten houdertje waar je je eigen letter op kon schroeven. Het lakstaafje moest je als een kaars aansteken. Handgeschreven kaartje voor een crush - want zoiets was het meestal -, het hele zaakje in een envelop, de voorkant met een vulpen schrijven en dan maar manoeuvreren met vlam en lak en innig hopen dat het geen bloedbad werd.

Nu dit kaartje in de bus viel wist ik: het lakzegel moet terug. Niet voor de brief naar de Belastingdienst en ook niet voor post richting de accountant - ik zit in mijn hoofd eens te tellen: wat gaat er eigenlijk nog weinig met een postzegel de deur uit! -, maar voor dat ene kaartje naar Een Leuk Iemand, of dat ene berichtje. Aandacht rondom de verzending, aandacht bij de ontvangst.

Ik moet meteen denken aan het briefje van een geliefde dat ik een keer 's morgens onder mijn ruitenwisser vond. Er stonden maar een paar regels in, maar het was zo'n beetje het allerleukste begin van een dag. Hoe eenvoudig kan het zijn?

Als je mij mijn gang laat gaan zeg ik: iedereen verplicht aan het zegel! Maar misschien zet ik dan te hoog in. Oké, kom ik een treetje naar beneden: gewoon weer eens een handgeschreven briefje op de bus (dan wel achter de ruitenwisser). Nou, dat moet toch niet zo moeilijk zijn?