Nautilus

Er komt een kleiner alternatief voor die enorme armenzwaaiende bakbeesten, windmolens, zo lees ik in het nieuws. Een ervan, de Liam, wordt vandaag in Europa gepresenteerd. Het model is gebaseerd op de nautilusschelp. Een waar kunstwerk.

De nautilusschelp is het huis van de nautilus, een inktvissoort. Met een wakker timmermansoog bouwt het beest de kamertjes van zijn huis. Én met mathematische precisie: alle kamertjes samen vormen de gulden snede. Eeuwenoude wiskunde (een 'verhouding van lijnstukken', dat u het even weet), afgekort met de Griekse letter Φ (Phi). Phi is overal. In de architectuur, de kunst, de anatomie en zelfs tussen hartslagen. Ook een A4'tje is op de gulden snede gebaseerd.

Zo'n bijzondere schelp leent zich natuurlijk ook voor allerlei innerlijke observaties. Wandelend door die zorgvuldig gebouwde kamertjes van het parelmoeren huis, van buiten naar binnen, kom je dichter bij de kern, bij waar het om gaat in het leven. En andersom, van binnen naar buiten, zie je hoe elke nieuwe kamer een logisch vervolg is op de vorige. De eeuwenoude kracht van verbinding. De nautilus woont in slechts één kamer van zijn huis, met de overige regelt hij zijn drijfvermogen. Wonderlijk, wonderlijk.


Kijk, daar gaat-ie, in zijn onderzeeërtje.

Van die dagen (5)

(Vooruit, we doen er nog eentje.)

Dat iemand je leeftijd niet gelooft (en dat je dan niet denkt dat hij je 'jonger' vindt, maar, veel belangrijker, 'gelukkig').
Dat er een paar mooie opdrachten aanbellen.
Dat je het Miserere van Allegri (in deze uitvoering) live meemaakt.
Dat je ontdekt dat er naast veel klantenserviceknurften hier en daar ook aardige mensen aan de telefoon zitten.
Dat er veel leuke afspraken in de agenda staan.

Ja, wat zet je dáár nou voor plaatje bij? Laten we eens pioenen doen. Omdat de paar exemplaren die ik in de tuin heb zo vreselijk staan te trappelen om uit te komen.


'Hoe staan in stilte,
voordat de gasten komen,
de pioenrozen.'

Haiku van Yosa Buson (1716-1784)

Van die dagen (4)

Dat iemand je vraagt wanneer je je boek gaat schrijven, terwijl je het met hem nooit over je plannen in die richting hebt gehad.
Dat een goede kennis je vraagt naar je vader en dat dan de vriendin die ernaast staat en die jij niet kent je zomaar omarmt.
Dat een adviseur in een winkel je ineens zegt dat ze ziet dat voor jou mooie veranderingen dichtbij zijn.
Dat je vertelt hoe leuk je je werk vindt en van de ander hoort "Dat zie ik helemaal aan je!".
Dat iemand uit een ver, ver verleden zegt dat hij je altijd zo charmant heeft gevonden. (En nee, daar is - en komt - geen link met de voorspelling van een paar regels terug.)
O ja én dat iemand op LinkedIn tegen je zegt: wat heb jij een leuk profiel!

Tjongejongejonge.

Recordare (2)

Bevrijdingsdag. 

Het voelt zo vanzelfsprekend. Gewoon maar rond kunnen lopen. Op ieder moment van de dag. Gewoon aan elkaar kunnen vertellen wat je bezighoudt, misschien wel zorgen baart. Gewoon naar elkaar toe kunnen gaan. Om elkaar kunnen geven, ongeacht kleur en achtergrond. Léven! In alle vrijheid. Maar ik weet dat het helemaal niet vanzelfsprekend is. En weet dat dat ruim zeventig jaar geleden hier ook niet zo was. 

Al kan ik me slechts een verre voorstelling maken van hoe het ook anders kan zijn, ik probeer - met vallen en opstaan - elke dag even stil te staan bij die vrijheid. Bij het cadeau van elke dag. En te koesteren wat is. 

Opdat we niet vergeten. Recordare. - Ik plaatste het linkje in januari ook, maar toen werd ineens het filmpje van YouTube verwijderd. Laten we kijken of we er nu wat langer van mogen genieten. Ik vind het zelf iedere keer weer van een grote ontroering. - 

Vuur

4 mei. Dodenherdenking. Ik ben blij dat het nog bestaat. Dat er nog aandacht voor is, ook al is het volgend jaar zeventig jaar geleden dat er een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog.

Ieder jaar hoor en zie ik nieuwe verhalen op tv. Ik koester ze. Omdat er ieder jaar minder mensen zijn die het kunnen navertellen. Ieder jaar zijn er minder getuigen. We kunnen nog zo veel digitaal vastleggen, nog zo veel boeken schrijven, maar het staat allemaal niet in de schaduw van de levende verhalen van hen die erbij waren. We kunnen het ze nog vragen.

Om 20:00 uur mogen we twee minuten stil zijn. Dat is voor mij letterlijk 'mogen'. Wij krijgen de kans, wij hebben de keus om dat te doen. Om even onze eigen deuren te sluiten. Om gewoon even stil te staan. Los van het respect dat we daarmee tonen voor alle gevallenen, het is ook een groot geschenk aan onszelf. We mogen het zomaar. In al onze vrijheid.

Natuurlijk denk ik ook aan eigen dierbaren die er niet meer zijn. Aan eigen verdriet en aan eigen verlies. En brand ik mijn eigen kaarsjes. Maar als we nou om 20:00 uur even samen stil zijn, dan moet dat toch één mooi groot vuur opleveren?

Sociale 'meidia'

Sociale media. Hele volksstammen Facebooken; vroeger - nou ja, vroeger - was dat vooral de jongere generatie, maar die begint bij de aanblik van een vader of moeder of opa of oude tante op datzelfde platform meer en meer uit te wijken naar hippere hangouts (je wilt je moeder niet zien rondrennen in een bikini in Spanje en je wilt óók niet dat ze ziet wat jij zoal zit te doen als zij niet kijkt). Dan heb je nog Twitter, dat naar het schijnt ook over zijn hoogtepunt heen is en tot slot - helemaal niet tot slot, maar ik noem een paar van de meest gangbare podia - is er LinkedIn. Volgens mij redelijk stabiel. Het is vooral een zakelijke ontmoetingsplek.

Er zitten 467.892 nadelen aan sociale media, maar ze brengen ook leuke dingen met zich mee. Via en met penvriendin - what's in a name - Penny ontstond er ineens een klein collectiefje van Vier Dames. De andere twee kende ik al best goed, maar zo samen was en is het een nieuwe constellatie. Geboren uit, primair natuurlijk, heel veel plezier, maar dus ook uit gezamenlijke ontmoetingen op de diverse virtuele podia.

Vorige week vertrok het gezelschap een dagje naar Amsterdam. Waar we al met al zo'n tien kilometer door de stad sjouwden. Door de Negen Straatjes, de Jordaan, en zo, via de binnenste binnenstad, langs Dam, 'Nieuwezijds' en 'Ouwezijds'. Om uiteindelijk bij het Muziekgebouw aan 't IJ neer te strijken. Penny ondertussen als 'socialmediareporter', zodat mij hier en daar nog steeds gevraagd wordt hoe het in Amsterdam was. Want de foto's en de Foursquares vlogen door de lucht. Ook dat hoort erbij. En wat goed is om te constateren: we zwaaien en liken virtueel wat af, maar we doen het in het echt ook heel leuk samen. We zijn sociale meidia!

Uitwaaien, veel zien, zingen en verschrikkelijk veel lachen. En #, ook heel veel #. Wat kun je dáár een lol mee hebben hè, #Penny, #Marga en #Nancy?