maandag 31 augustus 2015

Loslaten

Daar kwam de hemel naar beneden. De hele dag hing er al iets in de lucht. Een waarschuwing dat op enig moment in één klap de valluiken open zouden gaan.

En dat deden ze. Het regende alsof het firmament jaren gedwongen was zijn adem in te houden en nu besloten had daar een einde aan te maken. Alsof alle samengebalde drift, angst en innerlijke verscheurdheid ineens een uitweg zochten. Juist toen Damiaan Denys in Zomergasten vertelde over het belang van jezelf loslaten. Een boodschap die ik, met één oor gespitst om onverwachte geluiden op te kunnen vangen, trachtte op me in te laten werken. Jezelf loslaten. Als je, verstrikt in allerlei conventies en zelfgedefinieerde correctheid, dingen niet doet. Omdat je vindt dat het niet kan. Dat het niet hoort. Dat het niet mag. Of gewoon omdat je niet durft. Terwijl er een breedgedragen gedachte is dat je pas kunt creëren als je wegstapt van de gebaande paden. 'Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg'.

Jezelf loslaten als bevrijding. Maar tegelijkertijd is daar ook de angst dat onbekend, ver en verlangd gewóón wordt áls je jezelf loslaat. Als je je overgeeft. Tegelijkertijd is daar de angst dat dan de magie verdwijnt. Wat is beter? Het niet weten en stil genieten van de gedachte aan de droom achter de horizon? Of de sprong wagen, met de onbetaalbare kans dat het mooier is dan je hoopte?

Daaraan dacht ik toen de wolken zichzelf loslieten. Misschien was het een boodschap.

maandag 24 augustus 2015

Keper

Had de zon nou nog uitbundig geschenen, dan was het gevoel misschien anders. Maar het wolkt en voorspellingen gaan over regen en onweer. En als het dan eind augustus is en een nieuw academisch jaar dient zich aan, dan valt in mijn hoofd vast het eerste blaadje. En dan niet vanwege de veranderende wind.

Oud & Nieuw. Het zal een relikwie uit mijn studietijd zijn dat ik de grens tussen augustus en september misschien wel méér als een jaarwisseling beschouw dan wat de kalender en de commercie me voorschotelen. Op 1 januari gebeuren er echt geen andere dingen dan op 31 december, het weer is hetzelfde en iedereen moet, los van een vrij dagje links of rechts, gewoon werken. Maar in september maakt de lethargie van de zomer plaats voor nieuwe energie (bij elkaar gesprokkeld in een ver heet land of op een dichtbije camping), doemen plannen op om alles op de keper te beschouwen en gaat er altijd wel ergens een bezem door. Klein grut meldt zich voor het eerst aan de poorten van het lerende leven, groot grut bereidt zich voor op de sprong daarná, grootgrut terroriseert moeders door strategisch piet en pepernoot zó in de winkelpaden te verwerken dat tegen de tijd dat de goedheiligman echt aanmeert het gros van het kroost door een kinderpsycholoog behandeld moet worden. En op kantoor is zo'n beetje elke 'hé vakantieganger' weer achter zijn bureau geschoven. Rust wordt weer regelmaat.

De zomer hier ter plaatse bracht veel  Oud. Namen, gebeurtenissen, herinneringen. Zigzaggend tussen heel lang en nog niet zo lang geleden. Soms in gekoesterde nostalgie, soms de innerlijke drang aanwakkerend om dit leven vooral voorwaarts te leven. En nu staat ook Nieuw voor de deur, omdat dat nu eenmaal ieder jaar zo is. Ik zeg: tijd om keper te poetsen.

zondag 16 augustus 2015

Play me

Schreef ik een jaar geleden nog over pieddepouleherinneringen en Parijs in augustus, vandaag rolden er oudere augustusgedachten mijn geheugen binnen.

Ik was een schaap en op Neil Diamond. Zijn live-lp Hot August Night draaide ik grijs, paars, groen en oranje. En blauw. Ik kende ieder geluidje en elk kuchje, alle losse woordjes, het gelach van het publiek (want hij was geestig ook natuurlijk hè, Neil), de dingen die livemuziek nu eenmaal toevoegt aan het gladgestreken werk uit de Top 40. Alles wat hij zei was pure poëzie. En van een diepe wijsheid. Want Neil. Dan ga je daar niet aan twijfelen.

De hoes was er eentje van het soort waar hoezenontwerpers nu misschien íétsjes langer over zouden nadenken. Maar ja, het was Hot. En August. En ook nog eens Night. En de grote winst was in ieder geval dat hij er niet op stond in zo'n glitterende franjebloes waar hij op andere foto's wel erg gelukkig in scheen te wezen. Een kleinigheidje houd je toch. Maar ja. Neil. Dan ga je niet mekkeren over iets futiels als smaak.

Dit nummer. Die zon, dat was ik zelf natuurlijk. Want Neil. En dan ga je je niet afvragen of het wel voor jou geschreven is.


vrijdag 7 augustus 2015

Nimmer greut

Dit.
Waar kan ik tekenen?



“Ik wil nooit groot worden,” zei Tommy beslist.
"Ik ook niet,” stemde Anneke in.
“Nee, dat is beslist niet iets om naar te verlangen, grote mensen hebben nooit iets leuks. Zij hebben alleen maar een heleboel vervelend werk en gekke kleren en likdoorns en inkomenbelasting,…” zei Pippi.
“En ze spelen ook nooit,” zei Anneke.
“Bah, dat je groot moet worden!”
“Wie heeft gezegd, dat je dat moet?” vroeg Pippi.

donderdag 6 augustus 2015

Zomer (2)


Speelt het leven zich overdag aan de voorkant van huizen af, met verkeer en andere bewegingen, nu zit alles aan de achterkant. Een lome stilte - het is half tien 's avonds en ik zit nog wat te werken, binnen - spreidt zich traag uit over de breedte van de straat.

Niet dat snijdende van herfstwinden. Niet die ijle adem van de winter. Het is logge zomerlucht die het leven vult.

Zomer.
Prachtige, heerlijke zomer.
Het leven langzamer.
De harten sneller.

maandag 3 augustus 2015

Zomergasten (2)

Ik doe het eigenlijk best vaak. Ik sta er meestal niet bij stil. Formeel: zit (en ja, dat doe ik wel stil). Want ik doe het als ik zit. En gisterenavond deed ik het ook. Toen ik Zomergasten zat te kijken. 

Ineens drong het beeld zich aan me op van iemand die zijn hele vakantie op video vastlegt. En alles als in een Droste-plaatje beleeft. Mensen die dat doen gaan later die beelden nog eens zitten bekijken. En zien dan wat ze wel gezien, maar niet gezien hebben. 

Het is wel van een geheel andere orde, maar terwijl ik naar Zomergasten keek, keek ik op mijn telefoon naar wat andere kijkers zagen. Door op Twitter de hashtag #zg15 te volgen. Dus zo keek ik aan de hand van mijn eigen gedachten én die van anderen naar één programma. 

Zit ik me meteen af te vragen of dat niet eens een nieuw fenomeen kan worden: een tweetavondje. Als opvolger van de vaak gevreesde dia-avond. Kees kijkend naar de kameel. Kees naast de kameel. Kees scheef op de kameel. Kees recht op de kameel. Kees met een gezicht van 'en-stinken-joh-zo'n-kameel' op de kameel. 
'Kom je een avond de tweets van Zomergasten bij me kijken?' Thematische borrelhapjes (hier dan van alles in rijstpapier, omdat het over schrijven ging). En iets waar je erg dronken van kunt worden (want dat staat zo leuk Boekenbal). 

De mogelijkheden zijn eindeloos. Want zo veel programma's en formats. Je ging tenslotte ook niet altijd naar hetzelfde vakantieadres. Kees zonder kameel. Dat had je immers ook.