Vuur

4 mei. Dodenherdenking. Ik ben blij dat het nog bestaat. Dat er nog aandacht voor is, ook al is het volgend jaar zeventig jaar geleden dat er een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog.

Ieder jaar hoor en zie ik nieuwe verhalen op tv. Ik koester ze. Omdat er ieder jaar minder mensen zijn die het kunnen navertellen. Ieder jaar zijn er minder getuigen. We kunnen nog zo veel digitaal vastleggen, nog zo veel boeken schrijven, maar het staat allemaal niet in de schaduw van de levende verhalen van hen die erbij waren. We kunnen het ze nog vragen.

Om 20:00 uur mogen we twee minuten stil zijn. Dat is voor mij letterlijk 'mogen'. Wij krijgen de kans, wij hebben de keus om dat te doen. Om even onze eigen deuren te sluiten. Om gewoon even stil te staan. Los van het respect dat we daarmee tonen voor alle gevallenen, het is ook een groot geschenk aan onszelf. We mogen het zomaar. In al onze vrijheid.

Natuurlijk denk ik ook aan eigen dierbaren die er niet meer zijn. Aan eigen verdriet en aan eigen verlies. En brand ik mijn eigen kaarsjes. Maar als we nou om 20:00 uur even samen stil zijn, dan moet dat toch één mooi groot vuur opleveren?