Bevrijdingsdag.
Het voelt zo vanzelfsprekend. Gewoon maar rond kunnen lopen. Op ieder moment van de dag. Gewoon aan elkaar kunnen vertellen wat je bezighoudt, misschien wel zorgen baart. Gewoon naar elkaar toe kunnen gaan. Om elkaar kunnen geven, ongeacht kleur en achtergrond. Léven! In alle vrijheid. Maar ik weet dat het helemaal niet vanzelfsprekend is. En weet dat dat ruim zeventig jaar geleden hier ook niet zo was.
Al kan ik me slechts een verre voorstelling maken van hoe het ook anders kan zijn, ik probeer - met vallen en opstaan - elke dag even stil te staan bij die vrijheid. Bij het cadeau van elke dag. En te koesteren wat is.
Opdat we niet vergeten. Recordare. - Ik plaatste het linkje in januari ook, maar toen werd ineens het filmpje van YouTube verwijderd. Laten we kijken of we er nu wat langer van mogen genieten. Ik vind het zelf iedere keer weer van een grote ontroering. -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten