Roeiboot

Ik kijk zelden tv. Tuurlijk, er zijn programma's en films die ik leuk vind en als het echt Serious Business is markeer ik ze in mijn hoofd zodat het kastje op tijd aan gaat, maar meestal overkomt tv me. Ik zap door het behang en tegen de achtergrond van die bewegende beelden zit ik iets anders te doen.

Gisteren overkwam me René Gude. Ik zag hem eerder aan dezelfde tafel, die van DWDD, en het verhaal kwam weer op mijn netvlies. De Denker des Vaderlands die stervende is. Het format van het programma is van een soort dat me de ene keer beter ligt dan de andere. Er wordt met zevenmijlslaarzen door onderwerpen heen gestapt (er moeten er vier worden afgewerkt in een uurtje) en mijn hoofd moet daarin mee willen. Dat is niet altijd zo. Tot er iemand komt die tijd relatief maakt. Die zelfs in dat krappe kwartiertje wonderen zegt. Die maakt dat ik wil terugluisteren en terugluisteren, om geen cadeautje te missen. Om alles goed in me op te kunnen nemen. En me weer bewust te zijn van de nietigheid van dreutelgedachten, sowieso, maar zeker als je ze afzet tegen de onzegbare afmetingen van een nabij einde. Zo iemand is René Gude.

Hij sprak over het door hem geïntroduceerde humeurmanagement, over depressionisme en over het beest dat hij in de bek kijkt, de dood. De emoties die om de hoek komen kijken als het spannend wordt zijn verdriet, angst en woede, zo zei hij. En hij betoogde dat je het verschil moet inzien tussen de emoties en de beelden die je zelf kunt maken. De meeste emoties stammen van die beelden die je zelf maakt en als je slim bent, dan probeer je dat in de touwen te houden. Emoties, zoals verdriet, moet je laten gaan, ze komen op en vergaan ook weer. Maar je moet met je verstand niet ergens een verkeerd verhaal introduceren, waardoor je bijvoorbeeld vindt dat het jou niet had mogen overkomen.

In zijn woorden over de naderende dood gebruikte hij de metafoor van een boot: van een speedboot die naar de horizon toegaat stap je ineens over in een roeiboot, waardoor je je rug naar de toekomst keert en nog een beetje kijkt naar wat er achter je was. Ik vind het in al zijn schrijnendheid prachtig gezegd.

Ik ga nog veel over hem lezen.