Opruimen

In dit huis wordt opgeruimd. Met het oog op een Groot Aanstaand Project.

Nu heb ik vaker in mijn leven drastisch opgeruimd, dus het is niets nieuws. Er zijn in dat kader ook klussen die ik graag aanpak; geef mij bijvoorbeeld keukenkastjes en je ziet me een paar dagen niet terug (heeft ongetwijfeld ook met de plek zelf te maken, al rangschikkend sta ik in gedachten ondertussen iets te koken). Maar er zijn ook domeinen waar ik eerst heel lang omheen loop. Omdat er zo veel herinneringen aan vastzitten en ik het gevoel heb dat ik ook die weggooi als er iets in een vuilniszak verdwijnt. En ik ben niet zo goed in afscheid nemen.



Neem mijn kledingkast. Mijn geheugen mag me op allerlei onhandige momenten verschrikkelijk in de steek laten, als het om mijn kleding gaat weet ik vaak nog precies waarom ik iets kocht. En wanneer ik het droeg. Jurken en rokken als foto's in een wat groot uitgevallen album.

Gisteren ben ik er maar eens aan begonnen. Ze noemen het dan 'blik op oneindig', maar dat is in zo'n geval natuurlijk helemaal niet waar. 'Verstand op nul', maar om dat te willen moet je het al gebruiken. Terwijl de inhoud van de kast door mijn handen ging, speelden zich in mijn hoofd allerlei films af. Pak (ik zag het huwelijk waar ik getuige mocht zijn), kort rokje met cowboylaarzen (ik was weer aan de Amalfi-kust - de laarzen heb ik ook nog), krijtstreeprok met bretels en wit overhemd (leuke werkafspraken). Sowieso veel overhemden en van die brede zwarte ceintuurs. Dat zwarte gebreide jurkje (feesten). Ondertussen dacht ik ook aan de echte foto's die ik nog van al die dingen heb. En aan het feit dat ik natuurlijk allang niet meer ben wie ik toen was (daarom laat ik er hier geen foto van zien :-).

Ook zoiets, plastic tassen. Ik ben helemaal geen verzamelaar, maar ik heb in de loop der jaren wel een aantal buitenlandse exemplaren bewaard. Ze ruiken nog naar toen. De Uffizi in Florence, waar ik bijna een hele dag doorbracht; dat ene leuke gravurewinkeltje in Zuid-Spanje; de boekwinkel op het vliegveld van Madrid waar ik La Catedral del Mar kocht; de Sagrada Familia in Barcelona; supermarkten overal en nergens (kun je mij een paar uur stallen).

Van alles heb ik het grootste deel verbannen. Opruimen is tenslotte opruimen en niet alleen maar opnieuw opstapelen en inhangen. Maar de tastbare vertegenwoordigers van een aantal héél erg dierbare herinneringen, die heb ik gehouden. Je mag toch wel iets houden?