donderdag 28 augustus 2014

Leven





Soms zit ergens in mij een gedachte te trappelen. Op zoek naar woorden om eruit te kunnen. En soms dienen die woorden zich niet aan. Nog niet of helemaal niet. In het geval van 'nog niet' is het meestal geen kwestie van zoeken, maar van vinden, zo leert de ervaring. Ineens dient het haakje zich aan, ineens weet je wat de vorm is.

Neem vandaag. In mijn lijf werd druk geijsbeerd. En het ging over mijn verjaardag van gisteren. Niet bepaald een onderwerp waar de landelijke pers voor uitrukt. Ja, het was een leuke verjaardag, in die zin: ik kreeg berichten (sommige ervan zouden theoretisch het nieuws nog wel kunnen halen) - hier en daar met erg geestige filmpjes -, telefoontjes en cadeautjes en zelfs een telefonische aubade. Maar daaromheen en -tussendoor zat ik gewoon lekker te werken. En dat voelt iedere dag jarig. Dus nee, daar ging ik het niet vinden.
Heart, Herzchen, Love, Romance, Luck, Valentine'S Day
Maar nu zat ik vanmiddag met mijn neus in teksten voor een stichting waar ik graag voor (tekst)vrijwillig. Teksten over de dood. Prachtige persoonlijke overpeinzingen waar ik mijn rode pen langs mocht laten gaan. Zulk teer en eervol werk dat ik er bijna niet aan durfde te komen, ik las alles met een gepaste afstand en zette alleen af en toe een spatie of een komma recht.

En ineens kwam in een van de teksten Nimrod voorbij. Een stuk uit de Enigma Variaties van Edward Elgar. Prachtige muziek die zich, zo ervaar ik dat, tegelijkertijd ontvouwt en opkrult. Langzaam waaieren de noten uit, verder en verder, terwijl ze op hetzelfde moment ingetogen blijven en stil ontroeren.

En op dat moment, met de dood onder mijn handen terwijl ik in mijn hoofd probeerde een ding uit het leven woorden te geven, liet ik de gedachte vrij. Geen wereldverplaatsende filosofie. Geen tromroffelende openbaring. Eigenlijk iets heel eenvoudigs. Het besef van de schoonheid van dingen. Maar vooral: de wens om die schoonheid te blijven zien en koesteren. Aan deze kant van de streep. Want niets is vanzelfsprekend.


(Mooi hè, Daniel Barenboim. Oude uitvoering, 1997, maar nog altijd prachtig.)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten