De Leeuw sloot de avond af met Bach. Het 'Erbarme Dich' uit de Matthäus Passion. 'Het hoogste dat de menselijke geest heeft voortgebracht in de geschiedenis'. En zo was er na al die muziek die zich niet zo snel liet vangen voor velen iets wat ze herkenden en konden omarmen.
De gekozen uitvoering was mooi, want Herreweghe en dan ben ik eigenlijk altijd blij. En de countertenor, Damien Guillon, was ook prachtig. Maar ik vind het zelf vaak toch het mooist als de altpartij door een vrouw wordt uitgevoerd, ook al is dat niet de traditie (vrouwen zongen destijds niet in de kerk). En dan bij voorkeur een vrouw met een stem die veel heeft gezien. Het Erbarme Dich gaat weliswaar over Petrus' tranen, omdat hij zich realiseert dat hij Jezus tot drie keer toe heeft verloochend, zoals was voorspeld, maar ik zie voor me dat daar ook alle moeders meehuilen. En smeken om vergeving. Gedragen door die hartverscheurende viool.
Ik dacht aan Nathalie Stutzmann. Dirigente en contra-alt (een heel lage alt, zeg maar). Ik heb haar een keer in het echt mogen meemaken en vond het heel bijzonder. Haar diepe stem, gecombineerd met sierlijke bewegingen en intense bewogenheid, terwijl ze tussendoor ook muzikaal in gesprek is met haar ensemble Orfeo 55. Zo moet een Erbarme Dich voor mij klinken.
Mij bood de aria de mogelijkheid om na een pittig college weer thuis te komen. En te landen. In het fluwelen bed van Bach.
Reinbert de Leeuw. Ook hij komt er op zijn lange reis door de muziek niet achter waarom nou juist het Erbarme Dich zo mooi is. "Je weet het niet en je weet ook dat niemand het ooit zal weten. Dát raadsel, dat is waar het eigenlijk om gaat. Het woord houdt op. En dan begint de muziek."
Jouw woorden zíjn muziek! Zo, hiermee moet je het wel een tijdje doen, hoor!
BeantwoordenVerwijderen