Koers

Zo, nog een dagje augustussen en dan gaat het nieuwe seizoen echt van start. Dat was natuurlijk allang begonnen, want in dit huis zijn zaken niet zo stringent afgebakend, maar laten we toch ergens een hekje zetten. Ik vind de start van een academisch jaar ook een echtere start dan die van een kalenderjaar, dat zit er nog steeds een beetje in. En wellicht speelt mee dat ik ergens op die grens jarig ben.

Een start moet met iets gepaard gaan. Een symbolisch lintje om door te knippen. Daarvoor heb ik in ieder geval vast twee uitdagingen klaargezet. Ja, jullie horen het goed, ze zegt 'uitdagingen'. Uitdagingen. Uit mijn mond! Tjongejongejonge, als er ergens een enorme betekenisslijtage op is losgelaten is het wel het woord uitdaging. Vacature? Uitdaging! Eigen bedrijf? Uitdaging! De honderd kilometer in tien minuten? Uitdaging! Geen idee waar het heen moet? Uitdaging!

Twee dus. Hier. Ga ik nu niets over vertellen, alles heeft zijn tijd. Maar er komen geen ijsemmers aan te pas, dat kan ik vast melden. [Terzijde - begon kort, is lang geworden: ook bij de ijsemmeruitdaging is trouwens sprake van betekenisslijtage. Er wordt naar hartenlust gegooid met water, maar weet iedereen nog wel waar het ook alweer over gaat? Aandacht voor die afschuwelijke ziekte die ALS heet. Precies. Maar wat je ziet is een keur van bekenderiken die zich graag in beeld nat laten gooien. Met in hun kielzog een hele hoop niet-bekenderiken die in hun filmpjes de naam van de ziekte niet eens altijd noemen. Er zitten vast nobele inborsten tussen, en natuurlijk hebben bekende mensen een voorbeeldfunctie, en natuurlijk is het fijn dat er de afgelopen tijd veel geld is opgehaald, maar ... enfin, misschien moet ik gewoon niet zeuren, maar ik hoop dat ALS blijvend op de kaart komt. Want anders dragen we al dat water gewoon naar de zee.]

Ja, dat is trouwens ook iets: doen wat past, en dus niet doen wat niet past. Benoemen wat niet klopt als dat nodig is. Afstand op zijn tijd. Loslaten. Eigen koers. Ook als dat tegen de stroom in is. Is ondertussen ook goed voor de conditie.


Wat voor mooi muziekje kunnen we tegen dat veelbelovende nieuwe jaar aan gooien? Wacht, deze aria. Dienstmeisje Despina zingt in Così fan Tutte van Mozart over wat meisjes van vijftien (vijftien!) zoal moeten weten. Dat doet ze omdat ze voor elkaar wil fietsen dat de twee dames tegen wie ze zingt zich in de armen van twee 'Albaniërs' storten (en dat dan weer omdat daar een lucratieve weddenschap aan vast zit, ze zingt aan het einde dan ook, voor de goede verstaander die achter de deurtjes staat mee te luisteren: 'Lang leve Despina die heel goed weet hoe ze iemand moet bedienen'.). Gaat in dit geval natuurlijk over amoureuze zaken, maar de grote boodschap is dat meisjes heel veel moeten weten. Helemaal als ze allang geen vijftien meer zijn.