Ontzamelen

De grootgruttende supermarkt - die steeds minder grut en steeds meer groot - is een Franse fase ingegaan. Dat betekent dat je op elke afdeling wordt toegeFranst met allerlei aanbiedingen. Want dat is het natuurlijk, de winkel doet het niet om jou een lol te doen, of nou ja, je moet wel in een leuke stemming komen (want met een chagrijnige kop rijd je misschien met een lege kar de tent weer uit), maar uiteindelijk moet je gewoon kopen. En ja, in een supermarkt is genoeg te Fransen. Kaas, brood, worstjes, wijn. Roept u maar.

En sinds de winkel zich eveneens tot een kleine Blokker heeft getransformeerd word je ook toegelonkt door allerlei gedoe waar die etenswaren vervolgens op of in kunnen. Dat zag ik vandaag toen ik monter met mijn karretje richting de kassa's ging. Kaasplanken lagen naar mij te zwaaien - nou stond er een tekst op en laat ik daar nou niet van zijn; zie voor je, een kaasplank waar 'fromage' op staat; waarschijnlijk voor het geval je het plan zou opvatten om er lekke fietsband op te leggen; of de hond. Mengkommen riepen mij toe. En bakvormen staken hun vinger op: kies mij, kies mij, kies mij! Ineens ontwaarde ik een paar briochevormpjes waarvan ik dacht: die zou ik weleens nodig kunnen hebben. En dat ene kleine beslagkommetje (oké, lelijke kleur) vond ik plotseling ook helemaal geen gek idee; ik heb er pas een stuk of vijf.

En toen schoot het door mijn hoofd: ONTzamelen, Monique. Je bent aan het ontzamelen. Ont. Als in: eraf. Niet erbij.

En zo reed ik uiteindelijk buitengewoon keurig om het rek heen. Mijzelf toesprekend: ga eerst maar weer eens gewoon madeleines maken, wat drommel. In die ene leuke bakvorm die je ooit hebt gekocht, weet je nog wel? Niet eens per ongeluk, maar hartstikke expres.