No me llames nena

Ooooooooo, wat leuk. Een vriendin van mij gaat weer Spaanse les geven. In Breda, waar ze woont.

Lang geleden studeerden we samen (Spaans en Frans) en daarna is zij op enig moment begonnen met een cursus Spaans voor beginners. Ik vond dat zo inspirerend dat ik dat halverwege de jaren negentig ook ben gaan doen. Twee 'klassen' had ik. En ik gaf les in de Poorterij in Zaltbommel. Zet zo'n groep volwassenen in een klas of in een bus en ze worden weer kinderen. Bij een uitstapje met de bus moet je vooral goed tellen of er evenveel mensen IN de bus stappen als eruit kwamen toen je ze losliet; geloof mij (vaak meegemaakt): er is er altijd minstens eentje kwijt en die vind je na intensief speurwerk in een kroeg of slapend op de wc. Bij het uitstapje dat 'Spaanse les' heette had de een zijn huiswerk niet gemaakt, zat de ander voortdurend te proberen de hele tent op stelten te krijgen (met succes!) en zat een derde categorisch bij de buurman af te kijken, denkend dat ik dat allemaal niet zou zien. Wat hadden we het leuk! En ondertussen werd er natuurlijk ook echt wel serieus gewerkt. Toen de groep een beetje op leuk op weg was begonnen we aan een heus boek: Lola Lago. En aan het eind van elk seizoen gingen we eten in een Spaans restaurant. Waar we altijd voldoende lesmateriaal op tafel hadden staan. Na zo'n tweeënhalf jaar vond ik het tijd worden voor wat anders, maar ik word door sommige oud-'leerlingen' nog altijd Juf genoemd. Met een enorme guiño natuurlijk.

Het wordt me nog weleens gevraagd: ga je nog een keer Spaans geven? En nu ik dit hoor gaat het ineens weer kriebelen. Zal ik weer ...? De onverschrokken Lola Lago (privédective) in mij wordt wakker. Ik herinner me ineens ook weer een van haar gevleugelde uitspraken: "No me llames nena". Don't call me baby ... Precies.

Valencia ...

Een 'externe collega' zit heerlijk in Valencia. Op Facebook zie ik de foto's langskomen en ineens opent zich een doosje vol herinneringen in mijn hoofd.

(Best heel erg) ooit was ik directiesecretaresse (!) bij een Spaans bedrijf dat het hoofdkantoor in Valencia had. De Spaanse directeur in Nederland sprak een Engels waarvoor een beetje ondertiteling over het algemeen geen overbodige luxe was, dus werd gezocht naar een Spaanssprekende assistent(e). En die vonden ze. Ik zat bij gesprekken met medewerkers die ook het Engels niet heel erg onder de knie hadden, vertaalde de post en ging als netwerkverbinding mee als gesprekken babylonisch dreigden te worden. Op het hoofdkantoor in Spanje wisten ze: daar hebben ze een Monique, dus we kunnen jan en alleman (Juan y cada hombre) met Nederland laten bellen, ze lossen het wel op. Zo'n beetje elke dag was er wel een telefoontje waarbij aan de andere kant alleen heel hard werd geroepen: "Monique, Monique!", en dan werd ik uit mijn kantoor gevist. En verder deed ik gewoon wat secretaresses toen deden. Toen agenda's nog van papier waren en de telex die op mijn kantoor stond een futuristisch wonder was.

Het was een bijzondere tijd. Ik noem iets: als mijn baas op reis was geweest nam hij heel vaak mooie sjaals voor me mee, uitgezocht door zijn vrouw. Omdat ik ook regelmatig de hele familie in het vliegtuig moest zien te krijgen. Ik weet nog precies welke ik van hem gekregen heb.

Goed, Valencia, daar hadden we het over. Ook ik ging, een paar jaar later, een keer mee naar Valencia. Met een delegatie klanten, vertegenwoordigers en pers. Als tolk. Maar ook een beetje voor de gezelligheid.

Ik herinner me de ontvangst door de hotemetoot van het bedrijf. Iedereen had een diep ontzag voor de man, er kwam nog nét geen knieval aan te pas, maar het scheelde niet veel. Ik zat in zijn buurt en vertaalde zijn welkomstwoorden. We bekeken de fabrieken. Deden een rondje stad. En gingen vooral eten. Lunch. Diner. Eten. Spanjaarden eten.

Valencia. We hebben het over zo'n 25, dertig jaar geleden. Maar dit is gebleven. Én ik heb nog altijd een 'paellera'. En een grote liefde voor Spanje. ¡Más claro, agua!