Verzamelen!

Ik kan er niets aan doen: als ik door van die ongezellige graaiwinkels loop, scan ik minutieus kook-, bak- en schrijfgerei. In gedachten neem ik de helft mee naar huis, maar ik ben in de loop der jaren een deel van de bestaande collecties thuis juist gaan ontzamelen, dus dan moet er in principe niets meer bíj, in ieder geval niet in de keuken. Niet dat dat altijd lukt, zeker niet als een aanschaf een therapeutische werking heeft. Ik kan een hele dag gelukkig zijn met Kleine Siliconen Cakevormpjes van negenenzeventig cent. Overigens heb ik juist deze vandaag heel netjes teruggelegd. Ben er de halve winkel mee door geweest, sprak mezelf toen ernstig toe ('je hebt al zoiets, hop, terug ermee en snel een beetje!'), en ben daarna keurig teruggelopen naar de plaats delict.

De categorie Schrijfgedoe had toen ik klein was al mijn bijzondere aandacht. Toen de wereld nog niet dichtgetimmerd zat met K3, My Little Pony's en die lelijke Disney-versie van Pooh op alles wat los- en vastzit, maar er gewoon leuke, niet-voorgeprogrammeerde plaatjes waren, vroeg ik voor verjaardagen altijd postpapier, en stiften en pennen. Later: vulpennen. En zeventien kleuren inkt. Het allerlaatste velletje postpapier (of de laatste twee) hield ik altijd zelf. Op zolder liggen daarom nog wat relikwieën van die liefde. Die dus nooit helemaal is overgegaan.

 

 

Wie schrijft, die blijft.