En wat mocht dat in een prachtige omgeving. Slot Loevestein is echt een sprookje. Een sprookje dat zomaar in de Bommelerwaard (be)staat. Zet mij in een mooi kasteel (ja, er bestaan echt lelijke kastelen, van die protserige suikertaarten die pijn doen aan je ogen), en ik zie mij al schrijden. Loevestein is zo'n mooi kasteel. Ik stond er in mijn hedendaagse tenue met enigszins kasteelfähige hakken (ik struikel doorgaans liever rond dan dat ik mij in iets comfortabels hijs - vanity, thy name is woman), maar eigenlijk liep ik er natuurlijk in een roodfluwelen lange jurk, met de haren weelderig wapperend (dat mijn haren zich daar in werkelijkheid steeds minder voor lenen doet niets af aan de gedachte). Prinses heb ik nooit willen worden (die horen bij suikertaarten), maar kasteelvrouwe, bij zo'n haard ter grootte van een half huis, wat wildgebraad en een roemer wijn, en een paar ridders op de uitkijkposten, ik kan ertegen.Wie Loevestein nog nooit gezien heeft: ga erheen. Het landschap (het Munnikenland) is beeldschoon (het laatste stuk van de rit is al een cadeautje), het kasteel zelf is een plaatje en er wordt van alles georganiseerd. Er is een museum, je kunt er koninklijk overnachten (Suite & Breakfast) en, niet onbelangrijk, er werken gewoon leuke mensen. En op de heen- en terugweg, in die groene leegte, kun je zo héérlijk meezingen met je muzieken.
Zo'n overnachting moet ik er ook maar eens regelen, bedacht ik vandaag toen ik de kamers bekeek. Het leven is te kort en te leuk om alles maar een potje uit te stellen tot de 'dag die je wist dat misschien wel helemaal niet zal komen'.
Koninklijk netwerken. Heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten