Het is een beetje afscheidtijd.
De Matthäus die nu veel langskomt, een verhaal van lijden en sterven. Eckart die in maart en april altijd even in mijn hoofd komt buurten; maart is de maand waarin hij overleed, april is zijn verjaardagsmaand. En vanmiddag ga ik met het vaste zooitje oud-collega's uit de Eckart-tijd afscheid nemen van een andere oud-collega die vorige week vrijdagavond overleed.
En al is de gedachte rondom afscheid vaak droevig, er valt ook bijna altijd veel te vieren. Gedeelde herinneringen. Vriendschap. Dingen. En soms is het ronduit lachen geblazen. Want ik zit hier bureauzaken in mapjes te stoppen en kom het boekje tegen dat ik bij mijn heintjedavidsafscheid van Bernhoven - ze ging, maar ze ging niet - van mijn communicatiecollega's kreeg. Ze hadden allemaal een pagina over mij geschreven. Over mijn gewoontes. Woorden, uitdrukkingen en typetjes. Met tussendoor hilarische maar ook zakdoekencomplimenten.
Voor op het boekje de foto van dat mij zo dierbare ziekenhuis. Mét het door mij getekende mevrouwtje dat ze van mijn zakelijke website hadden geplukt.
Zoals de prachtige Maarten van Roozendaal - van wie de wereld helaas ook afscheid heeft moeten nemen - zei: om te janken zo mooi. Een jonge lente waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten