De laatste maanden voor zijn dood verhuisde hij meer en meer naar binnen. In het gevecht tussen zijn heldere en zijn minder wakkere momenten begon de bewolkte kant langzaam maar zeker terrein te winnen.
Als ik dan zo bij hem zat, zijn dierbare, steeds kleiner wordende hoofdje gebogen naar een verre, verre wereld, waren woorden vaak eerder gordijnen tussen ons in dan een instrument om ons met elkaar te verbinden. Juist in die pure stilte was alles tastbaar dichtbij. En goed.
Het was in die periode dat ik een paar regels op papier zette.
Hoe verder weg uw ogen kijken
Hoe meer ik u zelf nader
Hoe minder woorden u bereiken
Hoe meer het één voelt. Vader.
Op de foto - uit de omstreken van 2002, als ik mij niet vergis - laat ik hem zien hoe mijn nieuwe digitale camera, o immens wonder der vooruitgang - cadeautje van Eckart! - een selfie-toen-het-woord-nog-helemaal-niet-bestond kan maken door de lens naar ons toe te draaien. De camera zelf wil inmiddels niet meer voor- of achteruit, maar ligt nog altijd, om mijn nostalgische gedachten een plezier te doen, in mijn kast. In hetzelfde lelijke lila toilettasje dat ik er destijds juist daarom bij kocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten