Vanmiddag was ik bij de plechtigheid naar aanleiding van de dood van de moeder van een dierbare lagereschoolvriendin. Wonderlijk hoe je jezelf een eeuwigheid later ineens weer ziet rondrennen op het schoolplein. De geest is flexibel en schakelt vanuit het niets moeiteloos terug in de tijd. Je bént gewoon echt weer even toen.
Onderweg naar huis vormden zich een paar woorden in mijn hoofd om op te tekenen. Ik dacht aan dit oude weblog dat ik lang geleden opstartte. Toen mijn eigen website nog niet online was. Misschien iets om daar los te laten? Maar ja, dan heb ik wel nóg een virtueel leven dat ik bij moet houden, en ik kom eigenlijk al een soort van tijd te kort. Er is nog zo veel te zien, ontdekken, doen, en wat-al-nieten en er zijn nog zo veel mensen die ik wil ontmoeten en zo veel verhalen die ik wil horen.
Terug naar de crematie. Daar zaten we. Even weer vroeger te wezen. Maar wel met de volwassen jas van nu aan. Ik vind het ook elke keer weer wonderlijk hoe de ratio (het is goed zo, het was een mooi leven, de cirkel is rond) naast de emotie (het gemis, de wetenschap dat weer een stukje verleden onder je wordt weggeslagen) kan bestaan. Je kunt zoiets tegelijk zijn. Verstand en gevoel vallen even samen.
Mooie herinneringen kwamen langs. Ik heb me ook scheefgelachen om de hilarische verhalen van de kleinkinderen over hun oma. En er was muziek. Zoals 'In my life' van the Beatles. In de auto, terug naar huis, zong ik hardop mee 'Mag ik dan bij jou?'. Nee, dat draaiden ze niet, dat had ik zelf bij me. 'Als het einde komt, en als ik dan alleen ben, mag ik dan bij jou?'
Wat me van vandaag óók bijblijft is dat een van de gasten, wijzend naar mij, blijkbaar heeft gevraagd: "Wie is dat meisje?"
 |
| De onschuld van de tweede klas lagere school ... |
Onderweg naar huis vormden zich een paar woorden in mijn hoofd om op te tekenen. Ik dacht aan dit oude weblog dat ik lang geleden opstartte. Toen mijn eigen website nog niet online was. Misschien iets om daar los te laten? Maar ja, dan heb ik wel nóg een virtueel leven dat ik bij moet houden, en ik kom eigenlijk al een soort van tijd te kort. Er is nog zo veel te zien, ontdekken, doen, en wat-al-nieten en er zijn nog zo veel mensen die ik wil ontmoeten en zo veel verhalen die ik wil horen.
Terug naar de crematie. Daar zaten we. Even weer vroeger te wezen. Maar wel met de volwassen jas van nu aan. Ik vind het ook elke keer weer wonderlijk hoe de ratio (het is goed zo, het was een mooi leven, de cirkel is rond) naast de emotie (het gemis, de wetenschap dat weer een stukje verleden onder je wordt weggeslagen) kan bestaan. Je kunt zoiets tegelijk zijn. Verstand en gevoel vallen even samen.
Mooie herinneringen kwamen langs. Ik heb me ook scheefgelachen om de hilarische verhalen van de kleinkinderen over hun oma. En er was muziek. Zoals 'In my life' van the Beatles. In de auto, terug naar huis, zong ik hardop mee 'Mag ik dan bij jou?'. Nee, dat draaiden ze niet, dat had ik zelf bij me. 'Als het einde komt, en als ik dan alleen ben, mag ik dan bij jou?'
Wat me van vandaag óók bijblijft is dat een van de gasten, wijzend naar mij, blijkbaar heeft gevraagd: "Wie is dat meisje?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten