Keep calm

Nou, de teerling is geworpen, het ei is gelegd, de kogel is door de kerk, de ...

Ik heb toch maar weer even dit blog opgetuigd. Misschien ook wel een leuk moment daarvoor. Want het is 6 januari - gefeliciteerd met je 36e, Paul! - en het huis is ontfeest. En dan komt er meestal even een kort vacuüm en daar ben ik niet zo goed in. Ik wil mij weer ergens op storten! Niet dat ik niet rustig en stil in een hoekje kan zitten, dat kan ik heel goed (wel gewapend met mijn mobiele Vensters Op de Wereld, ik geef het toe). Maar ik heb ook een hang naar ... ja, hoe zal ik het noemen.

Natuurlijk is er mijn werk. Maar dat is er eigenlijk altijd wel. Ook met Kerst. En met Pasen. En als ik 's nachts wakker word. Ik heb nooit het idee dat ik werk, ik doe gewoon wat ik doe. Maar daaromheen heb ik op zo'n moment ook weer even zin in Nieuw. Nu is het zo dat er vaak woorden door mijn hoofd wandelen. Woorden die ik niet kwijt kan op het blog van mijn werksite. Omdat ze niet over werk gaan, bijvoorbeeld. Of omdat het van die persoonlijke observaties zijn waarvan ik soms nog wel denk, mits met een goedwerkende bril op: ja, er zít ergens een werklink, maar waarmee ik dan toch de mensheid niet wil lastigvallen. En zo kwam ik weer hier terecht. Onder de vlag van Valleur Tekst & Communicatie. Maar dan tussen de regels door.

Waar het heen gaat? Dat weet ik nog niet precies. Maar dat is ook eigenlijk het relaxte van zo'n persoonlijk blog (blog is zowel een 'het'- als een 'de'-woord, ik houd het op 'het', voor de allure, zeg maar, en bovendien schijnt 'de weblog' vaker voor te komen, dus doe ik het liever anders): er hoeft niet zo veel. Ik moet alleen in de gaten houden dat de ganse natie plus de overzeese delen over mijn schouder mee kunnen kijken.

Ook leuk: ik kom met dit blog ook weer een beetje thuis. Want lang, lang geleden kreeg ik er een van mijn innig dierbare Dr.Bob (samen met mij uitvinder van de Rulle Klaft) cadeau. Inclusief heuse visitekaartjes. Hij sprak tot mij, zijn personal nurse.bob: jij schrijft, dus ga schrijven! (Nou, hij zei het heel anders, maar voor het beeld dan even, hè.) En vervolgens bleef het heel lang rustig in de stad. Maar zie, honderd jaar na dato ... Leuk beginnetje toch weer?