Vader

Vandaag is het mijn vaders verjaardag. De eerste na zijn dood. Zoals er dan altijd ineens 365 Eerste Dagen zijn. Trouwdag. Kerstmis. Nieuwjaarsdag. En nu dus zijn verjaardag.

De laatste maanden voor zijn dood verhuisde hij meer en meer naar binnen. In het gevecht tussen zijn heldere en zijn minder wakkere momenten begon de bewolkte kant langzaam maar zeker terrein te winnen.

Als ik dan zo bij hem zat, zijn dierbare, steeds kleiner wordende hoofdje gebogen naar een verre, verre wereld, waren woorden vaak eerder gordijnen tussen ons in dan een instrument om ons met elkaar te verbinden. Juist in die pure stilte was alles tastbaar dichtbij. En goed.

Het was in die periode dat ik een paar regels op papier zette.

Hoe verder weg uw ogen kijken
Hoe meer ik u zelf nader
Hoe minder woorden u bereiken
Hoe meer het één voelt. Vader.

Op de foto - uit de omstreken van 2002, als ik mij niet vergis - laat ik hem zien hoe mijn nieuwe digitale camera, o immens wonder der vooruitgang - cadeautje van Eckart! - een selfie-toen-het-woord-nog-helemaal-niet-bestond kan maken door de lens naar ons toe te draaien. De camera zelf wil inmiddels niet meer voor- of achteruit, maar ligt nog altijd, om mijn nostalgische gedachten een plezier te doen, in mijn kast. In hetzelfde lelijke lila toilettasje dat ik er destijds juist daarom bij kocht.

Recordare

Afgelopen week stierf Claudio Abbado. Groot dirigent. Bijzondere mens. Wars van ijdelheid, zo lees ik overal. Geroemd om zijn vriendelijke, zachte stijl.

In 2012 dirigeerde hij het Requiem van Mozart tijdens het Lucerne Festival. Prachtige bezetting met onder andere de mooie bas René Pape en de contra-alt Sara Mingardo. Aan het eind is Abbado, inmiddels al erg broos, zichtbaar geroerd. Secondenlang blijft hij staan. Je ziet voor je, maar dat weten we natuurlijk niet, dat hij denkt aan zijn eigen Requiem. 

Met het Recordare - gedenken, herinneren - uit diezelfde uitvoering krijg je mij elke keer weer in de zakdoeken. - Ik zie dat het filmpje Op YouTube vanwege een auteursrechtenschending is verwijderd :-(. Dat gaat natuurlijk niet veranderen, maar ik laat de link toch maar even staan voor je-weet-het-niet. - 

(Laat het nou toevallig vandaag ook Mozarts verjaardag zijn! Ik lees dat zojuist in een tweet van @Spinazieacademi).

Nog even over dat grijsje ...

Mooi, hè: Nalatenschap van een meester-ondernemer: Eckart Wintzen

Dank je wel, Femke Groothuis, voor het delen van het bericht (vandaag, op Facebook). En voor het levend houden van de gedachte.

Herinneringen aan Eckart

Ik moet ineens aan Eckart te denken ... Mijn dierbare grijsje van Ex'tent, jarenlang mijn werkbuurman in de Bosschuur in Austerlitz. Zo'n beetje elke dag waaide ik even bij hem aan en dan bespraken we De Dingen. En tussendoor mailden we. Gelukkig heb ik veel van die mails bewaard; net ben ik er weer even diagonaal doorheen gewandeld. De oudste berichten die ik nog heb dateren van 1997. Rode draad: een heel bataljon aan bijnamen, voor elkaar, maar gemakshalve ook meteen maar even voor de halve wereld; een hoop zelfgebakken taal; heel veel liefde; luisterende oren waar nodig; en verschrikkelijk veel plezier. Ik zit er hier nog om te lachen. En te huilen, maar daar kom ik zo op. Rechts op mijn bureau een foto van ons tweeën. Het is augustus 1997 en ik ben jarig.

Toen ik het pand al lang en breed had verlaten belde - of was het mailde - hij me een keer. Hij had een boek geschreven, alles was opgemaakt en wel, maar hij wilde nog één keer een blik van een Juffrouw met een Rode Pen. Het boek: Eckart's Notes. Daarin vertelt hij hoe hij BSO(/Origin) van eenmansbedrijf tot een grote multinational liet groeien. En ervoor zorgde dat het geen onpersoonlijke kolos werd, maar een bedrijf met een hart en een ziel bleef. Wie het leest hoort hem praten. Ik regelde een werkplek met opmaakprogramma InDesign en toog aan het werk, gewapend met strakke instructies: ik mocht wel aan de punten en komma's zitten, maar er mocht niets gaan schuiven (", jongedame!"). Want alles was minutieus opgemaakt, inclusief nietjes en koffievlekken en markerstrepen. Twee dagen dook ik onder. Ik las en streepte. Schrapte en schoof. En leerde spaties zo te verkleinen dat er toch een extra woordje tussen paste zonder dat ik daarmee het ontwerp vakkundig vernaggelde. Het leverde me voor in het boek de functie 'Nakijkjuf' op. En zo werd onze dierbare vriendschap ook op papier, ten overstaan van de mensheid, bevestigd.

Ongeveer een jaar later. Telefoon. Dr.Bob. Binnen een minuut sta ik uit het niets te gillen. In wanhoop. Eckart is in zijn huis in Zuid-Frankrijk overleden. Aan een hartinfarct. De dag? Goede Vrijdag.

De week daarna zal ik nooit meer vergeten. In onze oude Bosschuur zaten we met een heleboel (oud-)collega's enveloppen te schrijven. Andere kwamen naar de Schuur om te kijken of ze konden helpen. Het was ongewoon gewoon. Bij alles wat we deden was het alsof Eckart zó binnen zou kunnen lopen. Ongetwijfeld scheldend op dat zooitje dat daar maar wat zat te doen in plaats van echt te werken. Of iets dergelijks. Zijn zware wenkbrauwen fronsend in vervaarlijke bochten. Om daarna de hele Schuur en een straal van een kilometer daaromheen zo te vullen met zijn bulderende lach dat de KLPD een speciale eenheid zou laten uitrukken.

Hij kwám ook echt nog even terug. Naar zijn eigen kantoor. Niet in een kist, maar op een soort baar. Omgeven door prachtige doeken en bloemen. Heel bijzonder: ik mocht even alleen met hem zijn. Ik vond het een cadeau. Op die vertrouwde plek waar ik zo vaak zijn hoofd had gemasseerd terwijl wij Het Leven Inclusief Belendende Activiteiten En Percelen doornamen, heb ik voorzichtig nog even mijn hand langs zijn haar laten gaan.

Dit jaar zou hij 75 worden, in april.

Hij blijft dichtbij.

Stil

(foto: Arie Mastenbroek)

Vanmorgen was ik op weg naar een afspraak. En reed door de prachtige Bommelerwaard. De wegen waren stil en voor mij ontvouwde zich een sereen landschap van weggetjes, water en bomen. Zo'n moment waarop je je voorstelt dat de wereld er héél even alleen maar voor jou is. En je welkom heet in stille schoonheid. Zo'n zelfde gevoel heb ik weleens als ik 's nachts naar huis rijd. Of als ik een keer heel vroeg op pad moet. 

En toen ik daar reed besloot de mp3-speler om mijn rit te laten begeleiden door een stukje koninklijke (want uit King Arthur) muziek van Henry Purcell. En zonder daar zweefkezerig over te willen doen: dat is puur geluk in een notendop. Alles valt samen. En is goed. 

Open Coffee Bommelerwaard

Ergens najaar 2009 kwamen Thea Thijssen en ik elkaar tegen tijdens een zogeheten Open Coffee, in  Den Bosch. Wij kenden elkaar al uit diverse zakelijke en persoonlijke wandelgangen en op die ene dag bedachten we: wordt het niet eens tijd dat we zoiets hier in de Bommelerwaard gaan doen?

Dat 'zoiets' is een laagdrempelig ondernemersnetwerk zonder de jas van een vereniging eromheen. Een van de oprichters van Skype, een jonge seriële internetondernemer in Londen, bedacht het idee om internetondernemers, ontwikkelaars en investeerders op een laagdrempelige manier bij elkaar te brengen. Eigenlijk gewoon door een 'ruimte' te faciliteren voor iedereen om met een kop koffie (of thee) in de hand met elkaar kennis te maken, ideeën uit te wisselen, vragen tegen elkaar aan te houden, van die dingen. Op een vaste weekdag, vast tijdstip en vaste plek. Binnen de kortste keren vatte het plan over de hele wereld vlam en organiseerde elke zichzelf respecterende plaats een eigen Open Coffee, van 'Berwick-on-Tweed' (dit voor de Monty Python-fans onder ons) tot zeg maar Zagreb.




Ondernemersverenigingen zijn er hier genoeg. Zo ben ik zelf lid van de Bedrijven Kring Bommelerwaard, waarin het Bommelerwaardse ondernemerschap in de volle breedte verenigd is (er zijn zo'n 180 leden in allerlei soorten en maten), geweldig. Maar bij verenigingen gaat het om lidmaatschap, de bijbehorende kosten (hoe laag soms ook) en de onvermijdelijke structuur die zoiets meebrengt: een bestuur, een programma, een jaarverantwoording. Heel goed, heel nuttig en heel mooi, maar wij wilden iets ertussendoor. En eromheen. En zo openden wij in januari 2010 onze deuren. Onder de naam Open Coffee Bommelerwaard.

Onze laagdrempeligheid is soms ook onze achilleshiel: per maand moeten wij maar zien hoeveel mensen er komen, ook al is er een virtueel 'intekenlijstje'.  Dat is soms lastig, maar we vinden 'onze' Open Coffee vooral erg leuk. We hebben onze vaste ambassadeurs, maar ook iedere maand nieuwe bezoekers. En iedereen heeft een verhaal. Waar ik altijd van kan genieten: de 'winst' zit 'm niet zo direct in ronde getallen en concrete afspraken. Goede gesprekken, nieuwe inzichten, waardevolle adviezen, verrijkende energie, dáár word ik blij van. Daar mag ik altijd graag als een bordercollie omheen lopen. En natuurlijk is het fijn als het linksom of rechtsom werk oplevert, maar de weg ernaartoe die wij willen faciliteren is zo veel leuker.

Hoe kom ik daar nou op? Nou, morgen - wij houden iedere tweede woensdag van de maand huis - vieren we onze vierde verjaardag. Bij ons nieuwe onderkomen sinds vorig najaar, het Adviescentrum van Rabobank Bommelerwaard in Zaltbommel. Ik zal nog verslag uitbrengen. Hier dan wel op mijn werksite (ja, ik kan nu dus lekker kiezen, ha!). We hebben er zin in. Want wat is er nou leuker dan verbinden, delen en uitwisselen?

Keep calm

Nou, de teerling is geworpen, het ei is gelegd, de kogel is door de kerk, de ...

Ik heb toch maar weer even dit blog opgetuigd. Misschien ook wel een leuk moment daarvoor. Want het is 6 januari - gefeliciteerd met je 36e, Paul! - en het huis is ontfeest. En dan komt er meestal even een kort vacuüm en daar ben ik niet zo goed in. Ik wil mij weer ergens op storten! Niet dat ik niet rustig en stil in een hoekje kan zitten, dat kan ik heel goed (wel gewapend met mijn mobiele Vensters Op de Wereld, ik geef het toe). Maar ik heb ook een hang naar ... ja, hoe zal ik het noemen.

Natuurlijk is er mijn werk. Maar dat is er eigenlijk altijd wel. Ook met Kerst. En met Pasen. En als ik 's nachts wakker word. Ik heb nooit het idee dat ik werk, ik doe gewoon wat ik doe. Maar daaromheen heb ik op zo'n moment ook weer even zin in Nieuw. Nu is het zo dat er vaak woorden door mijn hoofd wandelen. Woorden die ik niet kwijt kan op het blog van mijn werksite. Omdat ze niet over werk gaan, bijvoorbeeld. Of omdat het van die persoonlijke observaties zijn waarvan ik soms nog wel denk, mits met een goedwerkende bril op: ja, er zít ergens een werklink, maar waarmee ik dan toch de mensheid niet wil lastigvallen. En zo kwam ik weer hier terecht. Onder de vlag van Valleur Tekst & Communicatie. Maar dan tussen de regels door.

Waar het heen gaat? Dat weet ik nog niet precies. Maar dat is ook eigenlijk het relaxte van zo'n persoonlijk blog (blog is zowel een 'het'- als een 'de'-woord, ik houd het op 'het', voor de allure, zeg maar, en bovendien schijnt 'de weblog' vaker voor te komen, dus doe ik het liever anders): er hoeft niet zo veel. Ik moet alleen in de gaten houden dat de ganse natie plus de overzeese delen over mijn schouder mee kunnen kijken.

Ook leuk: ik kom met dit blog ook weer een beetje thuis. Want lang, lang geleden kreeg ik er een van mijn innig dierbare Dr.Bob (samen met mij uitvinder van de Rulle Klaft) cadeau. Inclusief heuse visitekaartjes. Hij sprak tot mij, zijn personal nurse.bob: jij schrijft, dus ga schrijven! (Nou, hij zei het heel anders, maar voor het beeld dan even, hè.) En vervolgens bleef het heel lang rustig in de stad. Maar zie, honderd jaar na dato ... Leuk beginnetje toch weer?

Tijd



De onschuld van de tweede klas lagere school ... 

Vanmiddag was ik bij de plechtigheid naar aanleiding van de dood van de moeder van een dierbare lagereschoolvriendin. Wonderlijk hoe je jezelf een eeuwigheid later ineens weer ziet rondrennen op het schoolplein. De geest is flexibel en schakelt vanuit het niets moeiteloos terug in de tijd. Je bént gewoon echt weer even toen.

Onderweg naar huis vormden zich een paar woorden in mijn hoofd om op te tekenen. Ik dacht aan dit oude weblog dat ik lang geleden opstartte. Toen mijn eigen website nog niet online was. Misschien iets om daar los te laten? Maar ja, dan heb ik wel nóg een virtueel leven dat ik bij moet houden, en ik kom eigenlijk al een soort van tijd te kort. Er is nog zo veel te zien, ontdekken, doen, en wat-al-nieten en er zijn nog zo veel mensen die ik wil ontmoeten en zo veel verhalen die ik wil horen.

Terug naar de crematie. Daar zaten we. Even weer vroeger te wezen. Maar wel met de volwassen jas van nu aan. Ik vind het ook elke keer weer wonderlijk hoe de ratio (het is goed zo, het was een mooi leven, de cirkel is rond) naast de emotie (het gemis, de wetenschap dat weer een stukje verleden onder je wordt weggeslagen) kan bestaan. Je kunt zoiets tegelijk zijn. Verstand en gevoel vallen even samen.

Mooie herinneringen kwamen langs. Ik heb me ook scheefgelachen om de hilarische verhalen van de kleinkinderen over hun oma. En er was muziek. Zoals 'In my life' van the Beatles. In de auto, terug naar huis, zong ik hardop mee 'Mag ik dan bij jou?'. Nee, dat draaiden ze niet, dat had ik zelf bij me. 'Als het einde komt, en als ik dan alleen ben, mag ik dan bij jou?'

Wat me van vandaag óók bijblijft is dat een van de gasten, wijzend naar mij, blijkbaar heeft gevraagd: "Wie is dat meisje?"

2014!

O wat ligt er een prachtig jaar voor ons. Vol stille sneeuw waar nog geen voeten zijn gegaan. Onontdekte hoekjes. Aanstaande herinneringen. Momenten die nu nog een ingepakt cadeautje zijn.

Ik verheug me. Op wat ik nu al kan voorzien. Op wat nog om de hoek op me staat te wachten. Op de verrijking die elke dag biedt, als je maar goed kijkt.

Ik wens jullie allemaal een stralend, soms prachtig stil, en soms overdonderend 2014!