Roeiboot

Ik kijk zelden tv. Tuurlijk, er zijn programma's en films die ik leuk vind en als het echt Serious Business is markeer ik ze in mijn hoofd zodat het kastje op tijd aan gaat, maar meestal overkomt tv me. Ik zap door het behang en tegen de achtergrond van die bewegende beelden zit ik iets anders te doen.

Gisteren overkwam me René Gude. Ik zag hem eerder aan dezelfde tafel, die van DWDD, en het verhaal kwam weer op mijn netvlies. De Denker des Vaderlands die stervende is. Het format van het programma is van een soort dat me de ene keer beter ligt dan de andere. Er wordt met zevenmijlslaarzen door onderwerpen heen gestapt (er moeten er vier worden afgewerkt in een uurtje) en mijn hoofd moet daarin mee willen. Dat is niet altijd zo. Tot er iemand komt die tijd relatief maakt. Die zelfs in dat krappe kwartiertje wonderen zegt. Die maakt dat ik wil terugluisteren en terugluisteren, om geen cadeautje te missen. Om alles goed in me op te kunnen nemen. En me weer bewust te zijn van de nietigheid van dreutelgedachten, sowieso, maar zeker als je ze afzet tegen de onzegbare afmetingen van een nabij einde. Zo iemand is René Gude.

Infectious enthusiasm

Christopher Hogwood.

Ik kende hem als oprichter en dirigent van the Academy of Ancient Music. Namen die destijds (hij gaf in 2006 het stokje over) in één adem genoemd werden: 'Huppelepup, uitgevoerd door the Academy of Ancient Music onder leiding van Christopher Hogwood.' Zijn uitvoeringen komen, gelukkig, nog vaak langs en ik betrap mezelf erop dat ik zijn naam alvast in mijn hoofd fluister als ik dat zinnetje hoor. Hogwood wilde dat oude muziek zo authentiek mogelijk - op oude instrumenten - werd uitgevoerd. Maar hij dirigeerde ook opera's. Hij was klavecinist (mooi woord), musicoloog, won vele prijzen, en gaf ook veel lezingen.

Twee sporen

Erik van der Wurff is overleden.

Ooit nam een vriendin voor mij een live-lp (of was het 'al' een cd?) van Herman van Veen op. Het was deze show, maar het moet een andere avond geweest zijn, want ik kan de klanken en woorden die op mijn 'bandje' (niemand die cassette(bandje) zei) stonden nog helemaal dromen.

Dit stukje spoelde ik keer op keer terug. Die prachtige piano, het stille verhaal en dat mooie lied, een gedicht van Hans Lodeizen (1924-1950).

September

Ik ben heel erg van de herfst. Iedereen heeft bij dat seizoen natuurlijk een eigen beeld in het hoofd. Het mijne is dat van een droog zonnetje, knisperend blad, en ademkringen in de ochtend en avond. Wollenplaidjesherfst. Warmewijnherfst. Appeltaartenherfst.

Ik schreef er vorig jaar oktober een blogje over op mijn zakelijke site. Toen waaide het stevig, nu kijk ik naar een bladstilleven. Het is nog te warm voor opgeslagen kragen, maar het is allemaal aanstaande. Het hangt in de lucht. In kleuren én in klanken. Want ook in de muziek wordt er volop geherfst en geseptemberd (ik was op Neil Diamond vroeger, maar die verschrikkelijke glitterbloezen en -jasjes begreep ik toen al niet). Dat houdt echt niet op bij de dode bladeren van Yves Montand.

Earth, Wind & Fire heeft het trouwens over gisteren, hoor ik. Laat 21 september 2014 nou eens een heel bijzondere dag zijn ...

Opruimen

In dit huis wordt opgeruimd. Met het oog op een Groot Aanstaand Project.

Nu heb ik vaker in mijn leven drastisch opgeruimd, dus het is niets nieuws. Er zijn in dat kader ook klussen die ik graag aanpak; geef mij bijvoorbeeld keukenkastjes en je ziet me een paar dagen niet terug (heeft ongetwijfeld ook met de plek zelf te maken, al rangschikkend sta ik in gedachten ondertussen iets te koken). Maar er zijn ook domeinen waar ik eerst heel lang omheen loop. Omdat er zo veel herinneringen aan vastzitten en ik het gevoel heb dat ik ook die weggooi als er iets in een vuilniszak verdwijnt. En ik ben niet zo goed in afscheid nemen.

Dicht (2)

Denkend aan mijn moeder.

 

 

Ik schrijf je terug in woorden om jouw beelden vast te maken

Zodat je, nu je niet meer leeft, toch leeft, maar dan in mij

 

In rijmschema's te koesteren, in letters aan te raken

In welke vorm je hier ook bent, je bent nooit echt voorbij.

 

- Mijn verjaardag, 2004 -

Spin

Vlak - en als ik 'vlak' zeg, dan bedoel ik vlak - voor mijn raam is een zelfbedieningssnackbar geopend. Een spin (ik weet niet wat voor merk) heeft ervoor gekozen om een maaltijd in te pakken voor later. Het is een wit pakketje en er steken een paar sprietige pootjes uit. Een niet al te snugger insect besloot nét iets te dichtbij een ommetje te maken. 'Moeder, ik ga éven een luchtje scheppen!' 'Prima vader, zet ik vast koffie.'

 

Open

 

Ik ga open

als ik dicht.

 

 

Dicht

Op mijn tijdlijn op Twitter stuitte ik gisterenavond op een geretweet gedichtje van Merel Morre, stadsdichter in Eindhoven.

Dit was het:
 

als ik dingen

denk te durven
grijpt juist de angst
me bij de lurven
en als ik dingen
beter laat
dan nooit

Het cadeautje zit natuurlijk in de laatste twee regels: de uitdrukking 'beter laat dan nooit', waarin het bijwoord 'laat' wordt gebruikt als werkwoord. Mooi gevonden.

Toen ik de tekst las, las ik de tweede zin per ongeluk als: 'durf te denken'. En op dat moment gingen rijm en metrum in mijn hoofd klussen, dat is bijna een automatisme, ik ga meteen schetsen, schuiven en schaven. Ik heb dan ook wat afgemetrumd in mijn leven. 

Misschien gaat Merel heel erg gillen nu ik aan haar kunstwerk heb gezeten, maar dit rolde vannacht uit mijn gedachten: 

als ik dingen

durf te denken

gaat juist de hoop

in mij aan ’t zwenken

maar ga ik zingen

beter vroeg

ik nooit

En het is heel erg waar. 

(Gaat ze gillen, dan kom ik daar overigens snel achter, want ik heb het ook op Twitter gezet. Hoor je binnenkort niets meer van me, dan is het (niet goed) afgelopen. Fijn dat ik je heb gekend en o wat hebben we gelachen samen. Don't forget to feed the cat.) (Niet dat ik een kat heb.)