Van 21 januari tot en met 1 februari vindt het International Film Festival Rotterdam plaats, neusje van de zalm voor liefhebbers van onafhankelijke, eigenzinnige films. Dit jaar gaan (/gingen) tijdens het festival onder de naam IFFR LIVE vijf films in première die tegelijkertijd in 34 filmtheaters in heel Europa worden vertoond. Ook online kan er meegekeken worden. En via de hashtag #livecinema gaan kijkers aller landen met elkaar in gesprek.
Een van de films, 'Erbarme dich', werd gisteren vertoond en ik keek ernaar in de Verkadefabriek. Je hoeft geen zware klassieke bagage te hebben om te vermoeden dat er hier een link is met de Matthäus Passion, het meesterwerk van Johann Sebastian Bach. Erbarme dich is daaruit de allerberoemdste aria. Het zingt en huilt vanuit de tenen het diepe verdriet om Petrus die Jezus, zoals door deze zelf voorspeld, tot drie keer toe heeft verloochend.
De documentaire/film gaat over de band die kunstenaars van een breed pluimage (zoals regisseur Peter Sellars, dirigent Pieter Jan Leusink en schrijfster Anna Enquist) met het werk hebben. Ook is een rol weggelegd voor daklozenkoor De Straatklinkers. En dat alles in het decor van een verlaten, vervallen kerk.
Ik vond niet alle beelden even mooi. Ik begreep ze ook niet allemaal. Maar o, die muziek! En dan op zo'n enorm doek, groter en dichterbij dan ik ooit heb gezien en beleefd. Ik heb de Matthäus honderden keren gehoord, soms dagen achter elkaar. Ik heb talloze uitvoeringen gezien. En de meeste aria's ken ik nagenoeg uit mijn hoofd. Maar toen aan het begin het openingskoor inzette werd ik wéér overdonderd door die onmetelijke schoonheid.
Muziek die zo kan vervullen. Dat blijft verbijsterend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten