Un jour, un jour

Sinds gisteren zingt een lied door mijn hoofd. In 1971 kwam de lp 'Ferrat chante Aragon' uit. Mijn broer kocht hem en ik luisterde mee. Niet gehinderd door enige kennis van het Frans vond ik de muziek gewoon mooi. En ja, de liefde voor de taal, die ongetwijfeld al sluimerde, werd wellicht toen voorzichtig wakker gekust.

Jean Ferrat werd hier bij het grote publiek waarschijnlijk het meest bekend door zijn 'La Montagne' (1964), dat door Friso Wiegersma, de partner van Wim Sonneveld, heel mooi vertaald werd in 'Het Dorp'. Ferrat schreef veel van zijn liedjes zelf, maar zong ook teksten van anderen. Vooral van schrijver en dichter Louis Aragon. Hun namen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ook al vanwege hun geëngageerdheid.  

Naarmate ik de taal beter begon te begrijpen vielen de teksten meer en meer op hun plek. En sinds gisteren zingt het 'Un jour, un jour' in mijn hoofd. Een aanklacht tegen de Spaanse Burgeroorlog. En een hommage aan Federico García Lorca die tijdens die oorlog werd gedood door aanhangers van Franco. 

Ondanks alle verschrikkingen van de oorlog spreekt het refrein over hoop. Want er komt een dag ... een dag met een gouden gloed. Waarop mensen elkaar beminnen. En een vogel zingt op de allerhoogste tak.

Ik hoop het. Ik hoop het.