Er is het afgelopen jaar maar één baby Monique genoemd. Dat lijkt mij een goede zaak. Een potje allemaal hetzelfde heten, ik moet er niet aan denken. Niet dat ik niet hele bataljons Moniquen ken. Toen ik geboren werd (de twee opa's en oma's waren inmiddels 'uitverkocht' en dan kom je al snel in de vrije sector) was de naam erg in opkomst. 700 meisjes werden ermee getooid en de jaren daarna werden dat er alleen maar meer. Dus ja, dan zit je er makkelijk mee in de klas (middelbare school niet, trouwens, bedenk ik me nu) of heb je er een op je werk. En dat brengt je dan weer bij de bijnamologie. Want 'Monique' roepen heeft dan niet zo veel zin. Omdat ze allemaal reageren bij het vermoeden van iets leuks, en denken 'het zal die andere wel zijn' in het tegenovergestelde geval.
Eén Monique vorig jaar. Benieuwd of ze haar op enig moment ook Gerard gaan noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten