Onstuim

November zoals ik aan novembers denk. Gisteren, bedoel ik. (Los van de niet zo gangbare temperatuur. Het weer heeft de afgelopen jaren alleen maar met records gestrooid en nu hadden we ineens de allerwarmste 1 november ever.) (Er was ook een kaketoe zó jarig dat hij door de Queen werd gefeliciteerd; ik weet niet om wie je je nu het meest zorgen moet maken.)

Gisterenavond kwamen regen en wind horizontaal langs toen ik in de auto zat. Ik laveerde tussen onzichtbare rijstroken, een weg zoekend in zeeën van weerkaatsend rood en wit licht. En dan was er ook nog eens een stad vol gele bordjes vanwege omleidingen. Met mysterieuze vervolgborden die me bijvoorbeeld naar 'K' of 'J' zouden voeren, mocht ik dat willen. Daartussendoor riep mijn reisleidster na ongeveer elke U-bocht 'Keer alstublieft om!'. Wellicht is ze ooit pastoraal werker geweest. Of doet ze dat erbij in de avonduren. 'In zo'n auto heb je natuurlijk niet wezenlijk contact met de mensen, en dat is wel waar ik het voor doe hè, de mensen. We zijn allemaal onderweg.'

Ook in hoofd en hart is het druk. Regelzaken. Vooruitzichten. En durfgedachten.

November. Onstuim.