Play me

Schreef ik een jaar geleden nog over pieddepouleherinneringen en Parijs in augustus, vandaag rolden er oudere augustusgedachten mijn geheugen binnen.

Ik was een schaap en op Neil Diamond. Zijn live-lp Hot August Night draaide ik grijs, paars, groen en oranje. En blauw. Ik kende ieder geluidje en elk kuchje, alle losse woordjes, het gelach van het publiek (want hij was geestig ook natuurlijk hè, Neil), de dingen die livemuziek nu eenmaal toevoegt aan het gladgestreken werk uit de Top 40. Alles wat hij zei was pure poëzie. En van een diepe wijsheid. Want Neil. Dan ga je daar niet aan twijfelen.

De hoes was er eentje van het soort waar hoezenontwerpers nu misschien íétsjes langer over zouden nadenken. Maar ja, het was Hot. En August. En ook nog eens Night. En de grote winst was in ieder geval dat hij er niet op stond in zo'n glitterende franjebloes waar hij op andere foto's wel erg gelukkig in scheen te wezen. Een kleinigheidje houd je toch. Maar ja. Neil. Dan ga je niet mekkeren over iets futiels als smaak.

Dit nummer. Die zon, dat was ik zelf natuurlijk. Want Neil. En dan ga je je niet afvragen of het wel voor jou geschreven is.