Ik las dus eerst het Volkskrant-artikel. Gewapend met de nodige scepsis, omdat ze 'ervaringsdeskundige en coach' werd genoemd en dat zijn doorgaans niet de predicaten waar je mij mee aan het lezen krijgt. De term voor de vrouwen waar het artikel over ging wierp zo mogelijk een nog hogere drempel op: OK. Vrouwen die ongewild geen kinderen hebben gekregen zijn OK-vrouwen. Mocht je al een sherryverslaving overwegen is er geen beter moment, lijkt me.
Maar ik las. En las. Eerst het ene artikel. Toen, na enige aarzeling, het andere. En herkende. In mij werd gerammeld aan gezekerde deurtjes. Waarachter zich een hele geschiedenis aan opmerkingen had verschanst. Onbetwiste winnaar: 'het is allemaal echt niet zo leuk hoor, kinderen'. Op afstand gevolgd door: 'je bént toch al een beetje de moeder van onze kinderen?' Geen speld tussen te krijgen als het gaat om de intentie waarmee het gezegd werd. Inhoud, bij het eerste geval althans: idem. En daarnaast was er nog het rijtje 'daar ben je natuurlijk altijd zelf bij', 'ik wou dat ik die vrijheid had' en 'wat weet jij er nou van?'.
Ouders. Geliefden. Andere dierbaren. Verdriet daarover kun je definiëren. Scheiding. Ziekte. Dood. Ook als het om jezelf gaat trouwens. Wat is en dan ineens niet meer is of dreigt niet meer te zijn, dat valt te bevatten. Van plus ga je naar nul of min. Verdriet over wat níét is en, misschien of zeker, ook nooit zal zijn, dat wordt lastiger. Eigenlijk is het een kwestie van niet zeuren, je mond houden, doorgaan. - Mensen en wensen. Meningen daarover volgen geen parallelle routes.
Ander aspect: het erover hebben kan je zomaar in een achterstandspositie brengen. Wie 'zielig' is, staat minimaal één treetje lager. En ga dan nog maar eens uitleggen dat het allemaal goed gaat. Dat je gelukkig bent met wat van waarde is in je leven. Het goed op een rijtje hebt. En de dagen omarmt, omdat er zo ontzettend veel te vieren is. En dat dingen dus naast elkaar kunnen bestaan zonder dat je je wankel door de weken sleept en je bij de aanblik van een kinderwagen - en schoolfeestjes en slaagfeestjes en trouwfeestjes en weer nieuwe baby's - onmiddellijk snikkend van een rots werpt. Gemis hardop benoemen zou zomaar eens kunnen betekenen dat er ergens toch een rafeltje aan je zit. En dat je toch iets minder op de inhoud wordt beoordeeld en zeker dat laatste is voor mij een straf van een zeer hoge orde.
Ik 'chatte' er naar aanleiding van de artikelen even over met een ter zake kundige dokter waar ik het goed mee kan vinden. Ook om te toetsen: waar gáát dit over? Mijn ratio wil benoemen en goedkeuren. Knopen in magen mogen, mits inhoudelijk gestaafd. Het veranderde niets aan de turbulentie zelf, maar het bestaansrecht werd wel onderstreept.
We zijn een week verder. Windkracht 8 is weer een lentebriesje geworden. Alles in kaart. En hoe wonderlijk de wegen. Eind deze week belde een buurmeisje van vroeger. Dat toen ze klein was graag aan mijn tafel zat om samen met mij te tekenen. Inmiddels is ze een getalenteerde juriste en advocate en woont ze met haar gezin in het buitenland. Ik had haar bijna tien jaar niet gesproken. Zij is niet mijn dochter. Ik ben haar moeder niet. Een variatie op dat thema bestaat er dus gewoon niet en daar moet een mens het mee doen. En dat is goed. Maar dit was er voor mijn gevoel ineens, héél eventjes maar, best wel dichtbij.
Orde van de dag. Wél bedacht ik van de week: óók misschien weer eens een leuk idee voor deze zomer, sherry.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten