Werkwoordstijden in het hoofd deze weken. Want nu komt-ie echt dichterbij:
de SamenLoop voor Hoop Bommelerwaard.
Zo'n loop staat in het teken van de strijd tegen kanker. Er wordt geld ingezameld. Er is veel informatie. En er wordt herdacht. En dat alles tijdens een 24 uur durend evenement dat zeer bijzondere momenten kent.
Ik heb zo mijn scepsis als het om dat ingezamelde geld gaat, ik stipte het in een vorig blog even heel kort aan. Maar er zijn verheugende resultaten én, en daar denk ik deze week veel aan, kanker is altijd dichtbij. Dierbare mensen die eraan overleden. Die de strijd wonnen, al dan niet balancerend tussen vertrouwen en de onzekerheid dat bij een volgende screening toch iets gevonden wordt. Die het monster nog dagelijks in de bek kijken. Of die helemaal aan het begin staan van iets wat ze niet kunnen overzien.
Ik denk aan mijn moeder. Een vriendin. Nog een vriendin. Zussen (en andere dierbaren) van vriendinnen. Een hartenlapje.
Altijd. Maar vooral nu, in deze tijd.
Waren. Zijn. En laten we voor hen die er nog zijn (en stiekem ook een beetje voor onszelf) vooral innig hopen: zullen blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten