Onvoltooid Tegenwoordige Tijd

Ineens is het koud. Dat doet voor mij altijd wat met de feestdagennotie. Met van dat laffe winterweer (formeel is het nog herfst) kan het altijd gewoon ieder moment in het jaar zijn. Dan kun je kerstbeesten in een etalage gooien en de straten volhangen met lelijke lampjes, het blijven willekeurige dagen. Maar komt er kou om de hoek kijken, zie ik in gedachten mannen die vanuit verre oorden besneeuwde files trotseren om naar huis te rijden voor de Kerst (zouden ze eens een liedje van moeten maken).

Met die feestdagengedachte in het achterhoofd reed ik gisterenmiddag (of vooral: stond ik stil) achter een tankwagen. Op de achterkant stond in grote letters OTT, een afkorting van de naam van het bedrijf. Maar een taalziel als ik las er meteen Onvoltooid Tegenwoordige Tijd in. Ik vond dat vroeger al een mooi begrip. Tegenwoordige tijd, duidelijk. Ik doe tegenover ik deed. Maar dat onvoltooide, dat vond ik er altijd bijzonder aan. Meer dan 'je bent het nog aan het doen' klonk erin door: het is nog onaf. Het is nog niet klaar. 

Daar stond ik in mijn eigen file. Niet onderweg naar huis voor de Kerst. Maar wel met het besef: wat zijn er nog veel dingen niet klaar. Soms zijn ze formeel zelfs (nog) niet eens begonnen (misschien een mooi moment om een Onvoltooid Toekomstige Tijd te introduceren, trouwens). Wat is er nog veel onvoltooid tegenwoordig. Waar ik naar mag kijken. Waar ik deel van uit mag maken. Waar ik, al dan niet aangelicht door een kerstlampje, blij mee mag zijn. Is dat niet een prachtig vooruitzicht? 

(Het fotootje heb ik weggehaald omdat er tegenwoordig zo gejaagd wordt op mogelijke auteursrechtschendingen.)