Blik

Einde van het jaar. Aan het begin overzie je het nog niet. Dan is het nog Een Heel Jaar. Maar na de zomer zetten de dagen het ineens op een hollen. En voor je het weet staat er ergens een rendier verdekt opgesteld in een tuin. Nou, dat zeg ik nou wel zo leuk, maar als het zover is staan die beesten zelden verdekt opgesteld. Nee, ze staan je in complete lichtstraten toe te schijnen. Meestal in de nek gehijgd door een arrenslee.

In Mijn Tijd waren we volslagen gelukkig met een paar kerstballen. Ging er een tegen de vlakte (toen braken die dingen nog; in duizenden kleine glasscherfjes die zich geniepig in het tapijt verschansten), dan mocht ik van mijn moeder bij de lokale huishoudwinkel een nieuw exemplaar kopen. Gewoon, los. Eén kerstbal. Zonder doosje met kleurverwanten, en zonder aan één stijl gewijde winkelgangen (want vandaag de dag ben je er natuurlijk niet met een paar kerstballen. Je moet het totale huis aanjurken in één concept. Wee je gebeente als je een stijlbreuk overweegt. Tot in ieder detail doe je 'Kalkoenen & Kerstkonijnen', 'Winterse Weelde', 'Vegetarische Vreugd' of 'Red Lights'. Ik weet niet of ze al langs zijn geweest, maar mocht dat niet zo zijn, dan gaan ze zeker hoge ogen gooien, daar hoef je geen trendwatcher voor te zijn). Zo'n arrenslee, dat bestond nog helemaal niet. Rode neuzen hadden we gewoon zelf. En de kribbe kon niet vliegen. En alle beeldjes uit de stal werden ieder jaar door mijn moeder bijgestift.

Hoe het zij, in deze dagen is het overal blikken geblazen. Vooruit, op plannen voor het nieuwe jaar. En op wensen. Maar ook terug. Want wat was dat voor jaar, 2014? Wat was er leuk aan? Wat niet? Blikken.

Ook hier werd en wordt geblikt. Zo vond ik het dit najaar tijd voor een paar nieuwe invalshoeken en dus gingen er Zaken op de schop. Ook het hoofd en het hart moe(s)ten daaraan geloven. De bezem erdoor. Zoiets schept ruimte.

Waar het om gaat: ik wil genoegen (als zelfstandig naamwoord) koppelen aan het werkwoord 'hebben' en niet aan 'nemen'.

Het begin is er.