Moeder (2)

Vandaag is het in alle onvoorstelbaarheid tien jaar geleden dat mijn moeder overleed. De dag voor haar dood had mijn broer haar slaapkamer in de kerstlampjes gezet. Als om het sluipende naderende einde niet de kans te geven al het licht weg te nemen.

Wat was ze moe. Ze had tot het einde toe haar strijd gevoerd. In de stilte die haar zo eigen was. En met de geruisloze kracht die haar hele leven omlijstte. Ik weet nog dat ik die dag ineens vond dat ze zelf een beetje licht gaf. Dat ze er bij het kaarslicht uitzag als een meisje. Het lijf was klaar met de strijd, maar haar hoofd was wakker en helder. Hoe bijzonder is het dat je soms weet wat je niet kunt weten. En dat het op zo'n moment vanzelfsprekend is. Ze overleed de volgende ochtend.

Tien jaar. Ik kan het me helemaal niet voorstellen. Ik heb er beelden van nu bij, niet van een andere tijd, niet van een andere constellatie. Maar dat is natuurlijk ook waar het over gaat. Verbondenheid. Dat heeft niets te maken met fysieke aanwezigheid. Ze is gewoon verhuisd naar een eeuwig huisje in mijn hart.