Spekjes

Deze weken beginnen de dagen vroeg te huize V. Zo vroeg dat ik weleens vergeet dat om acht uur, als ik al heb zitten werken, de supermarkt nog maar net open is.

Zo ook vanmorgen. Ik rijd een leeg parkeerterrein op. De wereld voor mezelf. Voor mezelf? Nee, achter mij rijdt nog een auto en terwijl we diagonaal alle rijrichtingen negeren komen onze auto's uiteindelijk bij elkaar tot stilstand. Stille dans van de paardenkrachten.

Deerne

Dit weekend gehoord.

Vertrekkende meneer overhandigt mij zijn parkeerkaartje dat nog een uurtje meegaat: "Kiek 'ns hier, deerne."

Ik heb in tijden niet zo leuk geparkeerd.

Communicatie

Bij bedrijven en organisaties horen tekstschrijvers thuis op de communicatieafdeling. Want ze zijn de verbale vertalers van de boodschap.

Dat is allemaal erg leuk en het is ook een prachtig vak, communicatie, maar er kleeft een klein nadeeltje aan. Of nou ja, nadeeltje. Het heeft bijwerkingen. En een daarvan heeft ooit besloten hier erg bij te werken. Er kan geen bericht langskomen (denk brief, denk folder, denk telefoontje), of ik sla aan het ontleden. Wat wilt u van mij? En hoe wilt u dat van mij? Geldt overigens ook als ik zelf naar een bedrijf bel en dus zelf iets wil. Hoe word ik te woord gestaan? Hoe wordt gereageerd op mijn vraag?

Stenen

Gesprek met kennis (via de mail). Niet tevreden met haar werk. Te veel oude patronen in de organisatie, te weinig cohesie om daadwerkelijk samen vooruit te gaan. Maar ja. Wel vaste baan. Dus ja. Nou ja.

Het mooie Nederlandse woord 'comfortzone' ging zich er in mijn hoofd mee bemoeien. Zo plat als het is: als je verandering wilt, maar niets aanraakt, gaat er niets gebeuren. Weet ik zelf ook. Het belt nooit aan (wie mij goed kent zal dat zinnetje herkennen).

Ik schreef haar terug. Over wensen. En van daaruit terugrekenend over willen. Doen. Gaan. Actie. Beweging. En de bereidheid om stenen te verplaatsen.

En bij dat laatste zag ik ineens mijn huis voor me. Want hier worden letterlijk stenen verplaatst. En o, wat schept dat een ruimte. In het huis is één ding, maar ook in het hoofd zwaaien nieuwe ideeën.
Waaien andere briezen.
En aaien nog niet te plaatsen gedachten langs bestaande opstellingen.


Bram Vermeulen schreef:
'Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen'.

Dat is wat het is.

Onstuim

November zoals ik aan novembers denk. Gisteren, bedoel ik. (Los van de niet zo gangbare temperatuur. Het weer heeft de afgelopen jaren alleen maar met records gestrooid en nu hadden we ineens de allerwarmste 1 november ever.) (Er was ook een kaketoe zó jarig dat hij door de Queen werd gefeliciteerd; ik weet niet om wie je je nu het meest zorgen moet maken.)