Wat een dag gisteren. Ik heb er even over gedaan om het te 'duiden'. Want wat is dat verdriet? Voor veel mensen geldt, voor mij gold: ik ken de slachtoffers niet, en toch zat er een knoop in mijn maag. Daar heb ik een tijdje over zitten nadenken. Ik was zeer onder de indruk van de
toespraak van minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans, omdat ik daar niet een functionaris, maar de mens in die functionaris hoorde praten. Maar het kreeg pas echt een beetje vorm toen ik de indrukwekkende beelden in Eindho
ven zag. Zo zorgvuldig, zo echt, zo mooi. Willem-Alexander die de hand van Máxima vasthield. Minister Timmermans die een nabestaande liefdevol omarmde.
En al zitten er ook kanten aan waarvan ik nog niet zo goed weet wat ik ermee moet - bij collectiviteit vrees ik hier en daar ook altijd een beetje sensatiezucht en geforceerde tranen -, ik heb het nu voor mezelf kunnen benoemen.
(De foto die erbij stond heb ik weggehaald omdat er anno 2019 ineens auteursrechtenpaniek is losgebroken.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten