Estate

Ik realiseer me dat ik afspraken sta in te plannen voor oktober.

Oktober? Oktober! Herfst! Niet zo gek, want wie niet oplet denkt dat we naadloos doorschuiven. Maar we moeten eerst nog zomeren.

Zomeren. Dat roept herinneringen op aan mijn studietijd. Het woord had toen een heel eigen betekenis (die niets met de zomer te maken had, might I already reveal). Daarover later meer. 

Ander gezomer komt van een andere oude herinnering. Toen ineens Nigel Kennedy ten klassieken tonele verscheen. Opschudding op de planken. Want deze Nigel conformeerde zich niet aan het heersende beeld van kalme meneren in rokkostuums, maar zag er punk uit en dééd punk.

Dat ik dat wel geestig vond kun je nog zien aankomen, maar mijn moeder! Ze vond hem enig! "Neitsjel" zei ze. Neitsjel. Zoals moeders dat toen zeiden. En hij speelde de Vier Jaargetijden. En ze had de cd. 

Iedereen die een viool in zijn handen kan houden zal ooit iets met de Vier Jaargetijden hebben gedaan. Het is zó vaak uitgevoerd dat veel mensen het niet meer horen. Terwijl er zo verschrikkelijk veel benaderingen zijn.

Nigel ging punk. En dat, samen met de '3d movement' van de zomer ('Tempo impetuoso d'Estate'), klinkt net zo onstuimig als het weer aan het eind van de zomer kan zijn. En soms ook al eerder ...