Deze aria kwam ik toevallig vanmorgen tegen op YT. Het is soms als de woordenboeken waar ik vroeger veel met mijn neus in zat als ik zat te vertalen. Ik zocht één woord, vond daar een ander lemma dat ineens ook best leuk klonk en voor ik het wist zat ik 273 pagina's (ja, ik las heel erg dikke woordenboeken, ze staan als dierbare relikwieën in mijn kast) verder bij een heel andere tak van sport.
De aria komt uit Vivaldi's opera Bajazet, of eigenlijk is het een 'pasticcio'. Ja, dat be
tekent ook iets als 'pastei' en dat is niet toevallig, want een pasticcio is een opera die is samengesteld uit stukken uit bestaande opera's. Ook een soort pasteitje dus, maar dan als voedsel voor de oren. Deze muziek komt uit de opera La Merope van Geminiano Giacomelli. Het verhaal gaat dat Vivaldi in deze pasticcio zelf de aria's van de goeieriken voor zijn rekening nam en die van de slechteriken - en blijkbaar is hier een slechterik aan de zang - uit ander werk haalde. Wie de aria ooit voorbij heeft horen komen heeft daar tien tegen een de wereldberoemde mezzo Cecilia Bartoli gehoord. De cd waarop haar uitvoering staat brengt me ruim tien jaar terug, toen ik even gezanglest heb en deze cd altijd als belangrijk huiswerk bij me had. Als ik na een les of twee over één stuk de handen in de lucht gooide, uitroepend dat ik het wel nóóit zou leren, zei mijn zangjuf steevast: "Ja maar jij wilt altijd meteen een cd kunnen maken!"
Waar een muziekzoektochtje in een virtueel notenboek al niet toe kan leiden. In deze uitvoering gaan klassiek en jazz samen. Come to think of it: twee totaal verschillende werelden die elk hun eigen karakter behouden, maar elkaar aanvullen en aanvuren. In harmonie. Het kan. Mooi toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten