Neem Gin&Tonic. Allang geen trend meer want alweer een tijd 'hip', maar goed, ik ben geruisloos langs dat station geschoven zonder uit te stappen. Daar is natuurlijk mee te leven. Wil je dat echter niet, dan ga je alsnog het perron op, bestelt er een en je bent ook weer een soort van binnen. Zou je kunnen denken. Maar nee, zo werkt het niet. Want dan blijkt dat er 6.345 soorten gin zijn én dat je daar ook niet zomaar een willekeurige tonic, in je haast bij de suup uit een vak gegrist, bij kunt mikken. En zelfs als je dat redelijk in kaart hebt zijn er nog zaken als de juiste verhoudingen, de entourage (ik weet overigens niet of er ook kledingvoorschriften zijn, ga ik nog eens uitzoeken - ik heb vooral koffierokken en wijnjurken, ben ik bang), enfin, er kan een hoop mis en dan dénk je wel een beetje in te lopen, maar zit je uiteindelijk toch een beetje te sneuën in de marge.
Maar nou las ik vandaag iets waarvan ik dacht: die heb ik tenminste nog een beetje meegekregen. Over de Rueda. Wijn waarmee je niet in een groezelig hoekje van een terras hoeft te zitten uit angst verdacht te worden van een zorgelijke voorliefde voor Fristi of thee met geitenwollensokkensmaak. Die je alleen tot 20:00 uur 's avonds drinkt, omdat de dokter dat in 1976 een keer tegen je gezegd heeft toen je last had van je linkerteen ('en ik voel me daar goed bij'). Nee, met een Rueda mag je gezien worden. En ik houd van een Rueda. Zoals ik ook houd van dat knisperende groene van een sauvignon blanc. Op een Spaans terrasje met formicatafeltjes of juist met een dramatic view. Maar ook gewoon in mijn eigen tuin (waarbij ik dat terrasje er al dan niet bij denk, mijn hoofd is deze week een beetje in Spaanse sferen). Ik houd van knisper.
Nu is de ene Rueda de andere niet, máár, zo zegt Onno Kleyn: je grijpt zelden mis. Die Valdelagunde zit erg naar me te zwaaien. Maar ik weet toevallig dat ze bij een heel erg leuke wijnkoperij ook mooie Rueda's hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten