SamenLoop voor Hoop Bommelerwaard

Wat was het bijzonder, de SamenLoop voor Hoop Bommelerwaard​.

Ik vond het al het magisch te zien hoe al die mensen, aangestuurd vanuit de kern van de organisatie (wat een voorbereiding!), hun eigen plek binnen het geheel vonden. De bouwers, de standhouders, de techneuten, de verbinders, de entertainers, de verslagleggers en verslaggevers. In de aanloop naar het evenement bewogen ze zich als mieren over het terrein. Allemaal met een eigen route, allemaal met een eigen richting. En toen was daar op zaterdagmiddag het startsein. Het begin van een indrukwekkend Etmaal Plus. 85 teams die 24 uur lang een route wandelden rond Kasteel Ammersoyen. Aangemoedigd door bezoekers. Ondersteund door hun teamleden in de eigen marktkraampjes en die van andere teams. Opgepept door optredens en presentator Henry Wessels. En vastgelegd in beelden en woorden.

Toen de avond viel ontvouwde zich langzaam het licht van de 5.000 kaarsen in de kaarsenzakken langs de route. Er ontstond een nieuwe werkelijkheid. Met meer tijd voor verstilling. En voor hoofd en hart. Waar de dag me doorgaans vooruitdrijft in werkzaken, gaf deze wakkere nacht me als het ware een vrijbrief om alles alle ruimte te geven. Midden in de nacht, het zal zo rond twee, drie uur geweest zijn, liep ik in mijn eentje over het terrein. De jas van de duisternis geeft ervaringen een andere dimensie. Alsof, naarmate ogen hun werk minder goed kunnen doen, zintuigen beter gaan samenwerken. Het kasteel, feeëriek aangelicht, gaf daar extra betekenis aan.

Er gebeurde veel. Aan de buitenkant en aan de binnenkant. Ik denk ineens aan de drone die prachtige beelden van het geheel maakte. Waar deze inmiddels weer aan de grond staat moeten mijn gedachten nog een beetje landen.

Waren. Zijn. Zullen blijven.

Werkwoordstijden in het hoofd deze weken. Want nu komt-ie echt dichterbij:
de SamenLoop voor Hoop Bommelerwaard.

Zo'n loop staat in het teken van de strijd tegen kanker. Er wordt geld ingezameld. Er is veel informatie. En er wordt herdacht. En dat alles tijdens een 24 uur durend evenement dat zeer bijzondere momenten kent.

Ik heb zo mijn scepsis als het om dat ingezamelde geld gaat, ik stipte het in een vorig blog even heel kort aan. Maar er zijn verheugende resultaten én, en daar denk ik deze week veel aan, kanker is altijd dichtbij. Dierbare mensen die eraan overleden. Die de strijd wonnen, al dan niet balancerend tussen vertrouwen en de onzekerheid dat bij een volgende screening toch iets gevonden wordt. Die het monster nog dagelijks in de bek kijken. Of die helemaal aan het begin staan van iets wat ze niet kunnen overzien.

Ik denk aan mijn moeder. Een vriendin. Nog een vriendin. Zussen (en andere dierbaren) van vriendinnen. Een hartenlapje.
Altijd. Maar vooral nu, in deze tijd.

Waren. Zijn. En laten we voor hen die er nog zijn (en stiekem ook een beetje voor onszelf) vooral innig hopen: zullen blijven.