Meiden van de lokale middelbare school aan de deur. "We komen spullen of eten ophalen voor de Voedselbank." Ik vraag of ik dat had moeten of kunnen weten. Zodat ik wat in huis had kunnen halen. Het heeft in de krant gestaan, zo hoor ik. Aha.
Er worden handen gewreven en ze kijken naar elkaar. Dan krijg ik een A4'tje onder mijn neus dat helemaal vol staat. Mijn communicatiehoofd denkt: dat gaat geen mens natuurlijk helemaal staan lezen daar bij die deur. Maar ondertussen smelt mijn gemankeerde moederhart. Daar staan de volwassenen van morgen, nog te klein voor het laken, maar te groot voor het servet. Het liefst geef ik ze een knuffel. Maar dat is vast omdat het december is. En oude gedachten zich dan weleens ongevraagd aan mij opdringen.
Ik ga snorren, roep ik. En kom terug met een paar pakken
Dingen. En wens ze mooie dagen. Maar daarmee is het blijkbaar nog niet klaar.
"U krijgt nog een kerstkaart!" Handen verdwijnen in een tas. En daar komt een roze kaartje
tevoorschijn, waar voor de frivoligheid een hoekje uit is geknipt. Op de
voorkant is een foam kerstmutsje geplakt. "Zelf gemaakt?", vraag ik.
Ja maar het moest heel snel, anders hadden ze er wel wat meer van gemaakt.
"Geeft niet, het gaat om de gedachte", hoor ik mezelf zeggen. O help,
iets stichtelijks, denk ik. Maar ik heb het gezegd. De dames knikken
instemmend: "Vinden wij ook." Het zijn er drie. En ineens vind ik dat
een ontroerend beeld. Drie schoolkoninginnen aan mijn deur. En ik mag voor heel
even de herberg van de kerstgedachte zijn.