Ode aan Jackie K

Misschien was 'zij' wel het begin. De Jackie K van de Le Tosh-serie van Toshiba. De notebook, toen soms ook nog draagbare computer genoemd, werd geleverd in pistache en crème. 'De eigenares van een Jackie K heeft volledige controle over haar leven', heette het in de pers.

De crèmekleurige tas die erbij geleverd werd deed het 'm. Al typte je nooit een letter op het apparaat zelf, je ging er in ieder geval volledig doorgestyled mee over straat.

Jackie K. Collega en bondgenoot Dr.Bob zette een open ("Ik ben aan het werk") en gesloten ("Ik ben naar huis") versie op mijn desktop. Elke dag keek ik er omfloerst naar. Mijn Jackie K! Ik zou, gewapend met een bijpassende zonnebril en de juiste handschoenen, Grootse Dingen schrijven. Jackie K en ik, wij waren een onverwoestbaar duo. Wij hadden de toekomst binnen handbereik. Waar wij gingen oogstten wij louter oh's en ah's. Onze naam verscheen in alle kranten. Trefzeker en puntig zouden wij samen het heden duiden. En een weg banen voor de toekomst.

Het is er nooit van gekomen. Ruim tien jaar later zit ik hier als zelfstandig copywriter-annex-communicatieadviseur aan mijn bureau. De schrijfkant is dus ingevuld. Maar mijn 'partner in crème' is niet meer en heeft ook geen nazaten achtergelaten die ook maar enigszins op haar lijken. Een berichtje naar Toshiba, waarin ik mijn herinneringen met weemoed gestalte gaf, leverde een lauwe reactie op. Geen medeleven. Laat staan een oh of een ah.

Natuurlijk, er zijn laptops. Notebooks. MacBooks. En voor hebbedingesliefhebbers zelfs dingen als iPads en andere tablets. Maar er is geen Jackie K. Daarom krijgt ze vandaag, na al die jaren, alsnog even een eigen podium. Mét haar crèmekleurige handtas.