Ik vind dat wel leuk, voor de klas staan (ik stond trouwens helemaal nergens vóór, ik zat gewoon tussen iedereen in), juffen heeft wel iets. Een paar jaar geleden organiseerde ik een workshop voor verpleegkundigen en nóg wat langer geleden ...
Lang was nog niet duidelijk wat het werd: wel of niet weggaan. Toen de noodzaak zich als een donderwolk tegen de hemel begon af te tekenen trok ik de deur achter me dicht en stond een paar uur stil in een merkwaardige stoet van volgepropte auto's. Allemaal met één doel: hier niet meer zijn. Het was saamhorig en luguber tegelijk. Verbindend en ontwrichtend.
Ondertussen zoemde er iets in mijn achterhoofd. De week daarop zou ik starten met mijn cursus Spaans voor beginners, een klasje van tien man. Wat als we, dacht ik in die stille optocht, nog gaan meemaken dat het laatste nieuws niet het állerlaatste nieuws is? Dat, ik zeg maar wat, uiteindelijk iedereen zelf mag kiezen of hij weggaat of niet en dat dat nieuws mij niet bereikt? En wat als mijn klasje dan braaf naar die eerste les komt en de juf is er niet? Nee, dát staat nog eens enthousiast en betrokken. Maar het werd een officiële evacuatie. En toen iedereen na iets van een week weer terugkwam ging de juf alsnog van start. Buenas noches.
Huis-aan-huisblad het Kontakt besteedde afgelopen week aandacht aan die betekenisvolle dagen.
Hoge waters, stille gronden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten